Ήλιος η βροχή?

 Μου αρέσει η βροχή..ειδικά στο ταξίδι

 γιατί οι σκέψεις μου γίνονται γκρι,  ούτε καν μπλε,  μια άμορφη μάζα γκρι.

  Και το μόνο που θέλω είναι κουρνιάσω στον καναπέ,  μ΄ένα καλό βιβλίο,  αλλά δεν έχω ένα καλό βιβλίο,  θέλω και να πιω ένα ζεστό καφέ αλλά έχει χαλάσει η καφετιέρα,  επίσης θέλω να ανάψω έστω κι ένα ξύλο στο τζάκι..  αλλά δεν έχω ξύλα..

Και μη μου πεις ότι πρέπει να παίζω μόνο με όσα έχω,  γιατί θα σου πω πως αυτό συμβαίνει μόνο κάτω από φυσιολογικές συνθήκες.. απόλυτης ηλιοφάνειας.

Αυτό θα σου πω!

Φτάνoντας με βροχή νωρίς το πρωί στο λιμάνι…σιωπή, ζωή, χρόνος

H σιωπή μπορεί να σημαίνει φόβο,

  Όπως.. όταν προσπαθείς να στηρίξεις κάτι πολύ εύθραστο στο μπουφέ και κάνεις ακούσια εκείνη την κίνηση με τα χέρια παγωμένα ανοιχτά και την ανάσα κομμένη..

ενώ  μέσα σου μια φωνή παρακαλά ''κράτα την ισορροπία σου''

-

Αυτές οι απίστευτες εικόνες από ζωή..

Τρυπώνουν μέσα σου με το έτσι θέλω και ουρλιάζουν!

-

Η έννοια του χρόνου..  πόσο ακόμη μπορεί να αλλάξει..

σκέψεις.. ανάποδες

Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα,  χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι καλό ή κακό,  και χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω μια αρχή και ένα τέλος.

Απλά αυτή την φάση δεν την έχω ξαναζήσει.

 Μετά,  μπήκαν εμβόλιμα διάφορα πράγματα,  νομίζαμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας αλλά δεν ήταν.

Τα ζήσαμε όμως.

Αγόρασα πιπεριές, πράσινες κίτρινες πορτοκαλί ,μαρούλι, ξυνόμηλο, κουκουνάρι και καρύδια  μου αρέσει να έχει χρώματα η σαλάτα μου ,

 με κάνει να νιώθω ότι βρίσκομαι στην καρδιά του Χειμώνα,  που όμως μόνο σε φωτογραφίες τον χαζεύω.  Στην πραγματικότητα το κρύο ακόμη καλά κρατεί,  αλλά ποιός νοιάζεται για αυτό. 

  Αυτό που έχεις στο μυαλό έχει σημασία.

Γράφω εδώ για να δώσω το στίγμα μου πιό πολύ παρά επειδή έχω κάτι να πω,  ούτε ο ίδιος δε μπορούσα να φανταστώ,  τόσα πολλά πρόσωπα επάνω μου…

 έρχεται σαββατοκύριακο και είναι Δεκέμβρης.

μονό...λογος

Έχω νεύρα,
η χειμωνιάτικη βόλτα μου αποδείχθηκε άκρως αποτελεσματική.
Δύο ώρες μόνος εγώ και τα μαγαζιά.
Σε αντίθεση με την καλοκαιρινή,όπου τα φώτα είναι λιγοστά και όλο το πακέτο
με φόντο το σκούρο μπλε της θάλασσας θυμίζει περισσότερο φύση
απόψε σαν να είχε μια ιδιαίτερη ζωντάνια η γειτονιά μου.
Λίγο καλύτερα νομίζω από πέρσι και πρόπερσι τόσο που σκεφτόμουν τι καλά θα ήταν
να ξανά άνοιγα το μαγαζί μου.
-Τι λες?είσαι για μια γαμάτη δεκαοκταετία ακόμα?
-Ο καθένας μας βλέπει τα πράγματα όπως αυτός θέλει
-Συμφωνείς?
-Σκάσε..αύριο γιορτάζει ο υιός μου
-Μα θα σκάσω.
-Σκάσε

άσπρο μαύρο

Sometimes

Sometimes we know,  sometimes we don't

Sometimes we give,  sometimes we won't

Sometimes we're strong,  sometimes we're wrong

Sometimes we cry

Κορσική.Το «ιταλικό νησί» της Γαλλίας

Η παρθένα ομορφιά της σε συνδυασμό με τη γαλλο-ιταλική φινέτσα της την κάνουν να ξεχωρίζει. Η Κορσική δεν είναι μόνο ένας τόπος που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί για τα τοπία της και τις θάλασσές της αλλά και η γενέτειρα γη του Ναπολέοντα. Κι αν πολλοί Κορσικανοί δεν αισθάνονται τον Γάλλο στρατηλάτη εντελώς δικό τους παιδί, οι Μανιάτες που ζουν στο νησί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τον θεωρούν άξιο πρόγονό τους. Λένε μάλιστα ότι διαθέτουν στοιχεία για την ελληνική καταγωγή του. Πάντως, όσοι βρίσκονται ακόμα στην ελληνική παροικία του χωριού Καργκέζε έχουν ιστορίες να διηγηθούν τόσο για τη γεμάτη αντιξοότητες επιβίωσή τους στο νησί, ως τις αρχές του 19ου αιώνα, όσο και για τον μεγάλο Ναπολέοντα Βοναπάρτη (ή Καλόμερο…).

Το «ιταλικό νησί» της Γαλλίας

Ο Μπαλζάκ την είχε περιγράψει ως το γαλλικό νησί που λούζεται από τον ιταλικό ήλιο. Η Κορσική, κουρνιασμένη ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία, έχει σαφώς τη δική της προσωπικότητα που όμως είναι επηρεασμένη από τις κουλτούρες και των δύο κρατών. Η ιταλική έβαλε τις πλούσιες πινελιές της στη γλώσσα (εμπνευσμένη από τη τοσκανική διάλεκτο), τους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς με την αμαυρωμένη τιμή να επισύρει μέχρι και βεντέτα (λέγεται πως σε κάποια μέρη της υπάρχουν ακόμα βεντέτες), την αρχιτεκτονική και την κουζίνα της και η γαλλική ορίζει το παρόν και το μέλλον της. Όχι άδικα λοιπόν πολλοί χαρακτηρίζουν την Κορσική «ιταλικό νησί» της Γαλλίας.

Η Κορσική είναι το τέταρτο σε μέγεθος νησί της Μεσογείου (μετά την Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κύπρο). Μέχρι το 237 π.Χ. βρισκόταν υπό καρθαγενιακή κατοχή, μετά πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων, των Βανδάλων κ.ά και τέλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ως το 1282 οπότε την πήραν οι Γενοβέζοι, οι οποίοι την πούλησαν τελικά στη Γαλλία το 1768. Σήμερα αποτελεί την 26η περιοχή της Γαλλίας, αλλά απολαμβάνει δια νόμου περισσότερα προνόμια από τις άλλες περιοχές της χώρας. Εντούτοις, υπάρχουν ακόμα ισχυρά εθνικιστικά και αυτονομιστικά κινήματα Κορσικανών – κάποια στο κοντινό παρελθόν κατέφυγαν στην τρομοκρατία για να φτάσουν στον σκοπό τους – που ζητούν αυτονομία ή και πλήρη ανεξαρτησία, εστιάζοντας στην προώθηση της κορσικανικής γλώσσας, την ενδυνάμωση των τοπικών κυβερνητών και κάποιες φοροαπαλλαγές.

Διατηρεί την άγρια ομορφιά της

Ο τουρισμός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην κορσικανική οικονομία. Ωστόσο, επειδή η Κορσική δεν ακολούθησε τους γοργούς ρυθμούς της τουριστικής ανάπτυξης των άλλων νησιών της Μεσογείου, κατόρθωσε να διατηρήσει την άγρια ομορφιά της, χωρίς να αφήσει εποχιακούς «κατακτητές» να τη διαβρώσουν. Με 1.000 χλμ. ακτογραμμής, περισσότερες από 200 παραλίες, δεκάδες βουνά (με ψηλότερο το Μόντε Τσίντο, 2.706μ.), πυκνά δάση με βελανιδιές, πεύκα και άλλα είδη χαρακτηριστικά της χλωρίδας που παρουσιάζεται τόσο στη νότια όσο και στη βόρεια Ευρώπη, ποτάμια, λίμνες, καταρράκτες και απότομους βράχους, δελεάζει κάθε τύπο τουρίστα. Όποιος την επισκέπτεται πρέπει απαραιτήτως να έχει στη βαλίτσα του, εκτός από το μαγιό του, και παπούτσια πεζοπορίας– για να μπορεί να βαδίσει σε μονοπάτια απίστευτης ομορφιάς, καταδυτικό υλικό για υποθαλάσσιες εξερευνήσεις σε εντυπωσιακούς υφάλους και να είναι έτοιμος να τα δει όλα ταξιδεύοντας με σκάφος στις παραλίες και τα ακρωτήριά της.

Ένας οικολογικός θησαυρός

Η χερσόνησος στο ακρωτήριο Γκιρολάτα έχει χαρακτηριστεί από την Unesco ως μνημείο παγκόσμιας φυσικής κληρονομιάς. Περιλαμβάνει το φυσικό πάρκο Σκάντολα, έναν οικολογικό θησαυρό που καλύπτει 1.000 εκτάρια θαμνώδους έκτασης και θάλασσας. Το ακρωτήριο είναι σημαδεμένο με απίστευτα πέτρινα σχήματα που δημιούργησε η λάβα από την έκρηξη του ηφαιστείου στο βουνό Μόντε Τσίντο πριν από εκατομμύρια χρόνια, ενώ μια μεταγενέστερη έσκαψε σπηλιές βαθιά μέσα στον βράχο. Σ΄ όλη αυτή την περιοχή φιλοξενούνται χιλιάδες σπάνια ζώα και φυτά. Στη στεριά θα συναντήσει κανείς το κόκκινο κορσικανικό ελάφι, στη θάλασσα δελφίνια, φώκιες, θαλασσοπούλια, μοναδικά θαλάσσια φυτά και ένα είδος ψαριού που απαντάται κυρίως στα νερά της Καραϊβικής. Το φυσικό αυτό πάρκο προσεγγίζεται μόνο από θαλάσσης, με σκάφη που κάνουν ειδικές μίνι κρουαζιέρες για να γνωρίσουν οι τουρίστες φυσικά τοπία απαράμιλλης ομορφιάς.

Στο Αιάκειο όλα μιλούν για τον Ναπολέοντα

Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Αιάκειο, όπου γεννήθηκε ο Ναπολέοντας. Χτισμένο σε έναν κόλπο στο δυτικό μέρος του νησιού, σφύζει από ζωή. Φυσικά εκεί όλα περιστρέφονται γύρω από τον Γάλλο στρατηλάτη. Ο καθεδρικός ναός στον οποίο βαπτίστηκε, η κατοικία του, το μουσείο, τα αγάλματα και οι δρόμοι που φέρουν ονόματα της οικογένειάς του, είναι από τα βασικά αξιοθέατα της πόλης. Πάντως πολλοί Κορσικανοί δεν είναι ιδιαίτερα περήφανοι για το ότι έχουν δημιουργήσει τόσο μεγάλο ντόρο στο νησί τους για τον Ναπολέοντα, τον οποίο θεωρούν απλά έναν Γάλλο κατακτητή.

Κοντά στο Αιάκειο βρίσκεται η πιο διάσημη προϊστορική τοποθεσία της Κορσικής, με μεγαλιθικά αγάλματα μενίρ (χαρακτηριστικότερα τα 5 μενίρ που βρίσκονται γύρω από τον κορμό μιας ελιάς 1.200 ετών), τα οποία αναπαριστούν ανθρώπινα πρόσωπα ή πολεμιστές. Ο σκοπός της κατασκευής τους παραμένει άγνωστος, γι΄ αυτό έχουν καλυφθεί από το ανάλογο πέπλο μυστηρίου… Στις παραξενιές της φύσης ανήκουν και οι Καλάνσες, η μάζα των κόκκινων γρανιτένιων βράχων με περίεργες σχηματομορφές στις κορυφές τους, που ξεπροβάλλουν απότομα μετά από κάποιες στροφές στον παραλιακό δρόμο μεταξύ του Πόρτο και της Πιάνα.

Οι περιπέτειες των Μανιατών και το ελληνικό χωριό

Στην Κορσική μετανάστευσαν περίπου στα τέλη του 17ου αιώνα Έλληνες από το Βοίτυλο ή Οίτυλο της Λακωνίας. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες έφτασαν στο νησί με τη βοήθεια των Γενοβέζων και τους παραχωρήθηκε η περιοχή Παόμια, όπου έμειναν για περισσότερο από 50 χρόνια, έχοντας καλή σχέση με τους Κορσικανούς. Όλα αυτά ως την επανάσταση των ντόπιων κατά των κατακτητών Γενοβέζων. Τότε οι Μανιάτες αρνήθηκαν να πάρουν τα όπλα και να στραφούν κατά των ευεργετών τους, με αποτέλεσμα οι Κορσικανοί να τους θεωρήσουν προδότες και να τους επιτεθούν λεηλατώντας τις περιουσίες τους. Οι Έλληνες κατέφυγαν στο Αιάκειο όπου έμειναν 44 χρόνια, ώσπου η Κορσική πέρασε στα χέρια των Γάλλων, οι οποίοι φρόντισαν πάλι, μετά από διάφορες περιπέτειες, να τους παραχωρήσουν την περιοχή Καργκέζε σε αντικατάσταση της χαμένης Παόμια. Οι σκληρές συγκρούσεις όμως με τους Κορσικανούς συνεχίζονταν και, κατά τη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης, οι ντόπιοι ανάγκασαν τους Έλληνες μετανάστες να επιστρέψουν και πάλι στο Αιάκειο. Στο Καργκέζε γύρισαν τελικά το 1796 υπό την προστασία του Ναπολέοντα. Ακόμα και σήμερα υπάρχει ελληνική παροικία στο Καργκέζε, όπως και δρόμοι με ελληνικά ονόματα, ελληνικά μνημεία και βυζαντινή εκκλησία με εικόνες που έφεραν μαζί τους οι Μανιάτες. Έλληνες ζουν επίσης διασκορπισμένοι και σε άλλα μέρη του νησιού όπως στο Αιάκειο κ.α.

Ο Κορσικανός ο έχων τον Ταΰγετον Πατρίδα

Οι Μανιάτες υποστηρίζουν ότι ο Μέγας Ναπολέων καταγόταν από τη Μάνη. Μάλιστα σε ένα αφιέρωμα του περιοδικού «Αδούλωτη Μάνη» (καλοκαίρι 1997) για τους Μανιάτες της Κορσικής, αναφέρεται:

«Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τα όσα αναφέρονται στην ελληνική καταγωγή του μεγάλου Στρατηλάτη, στην καταγωγή του Ναπολέοντος Βοναπάρτη, δεν είναι αποτέλεσμα νεοελληνικής ματαιοδοξίας…

…Οι Μανιάτες, ξεριζωμένοι από την Παόμια, ευρίσκονται για 44 χρόνια (1731 – 1775) στην πρωτεύουσα της Κορσικής Αιάκειο. Είναι τα χρόνια που γεννιέται και ανδρώνεται ο Μέγας Ναπολέων.

Ο πατέρας του, Κάρολος Βοναπάρτης, έχει πολύ στενή φιλία με την οικογένεια της Πανώριας Στεφανοπούλου, χήρας Περμόν (προμηθευτή του γαλλικού στρατού). Ο ίδιος πεθαίνει στα χέρια της Πανώριας. Η κόρη της, Λάουρα Στεφανοπούλου – σύζυγος Junot, γνωστή ως δούκισσα D’ Abrantes, παραθέτει συγκλονιστικά στοιχεία στα περίφημα απομνημονεύματά της, τα οποία ουδέποτε διέψευσε ο ίδιος ο Ναπολέων!

…Στο σπίτι του Βοναπάρτη μιλούσαμε Ελληνικά με τον πατέρα του Ναπολέοντα. (…) Πρόγονος του Βοναπάρτη ανήκε στην γενιά των Στεφανοπούλων και έφερε το όνομα Καλόμερος, o οποίος μετανάστευσε από το Αιάκειον στην Τοσκάνη της Ιταλίας. Εκεί το όνομα Καλόμερος πήρε την ιταλική του μορφή και έγινε Buona Parte (δηλ. καλό μέρος). Το ίδιο είχε γίνει και με το επώνυμο Ιατρός (σ.σ. οικογένεια Γιατριάνων–Μεδίκων) που ανήκει σε μια μεγάλη οικογένεια της Μάνης (…), οι Ιταλοί το έκαναν Medici (…).

Απόγονος των Βοναπαρτών αργότερα επέστρεψε από την Τοσκάνη στο Αιάκειον (…) κι έγινε γενάρχης της οικογένειας στην Κορσική». Και συνεχίζει η Λάουρα, δούκισσα D’Abrantes: «Μία άλλη περίπτωση αρκετά χαρακτηριστική είναι και η εξής: Οι Στεφανόπουλοι – Κομνηνοί όταν μιλούν για τους Βοναπάρτες χρησιμοποιούν πάντοτε στο ιδίωμά τους το ελληνικό επώνυμο Καλόμερος, Καλόμεροι ή Καλομεριανοί, αναλόγως των περιστάσεων, αν μιλούν για έναν ή για πολλούς»!

Η οικογένεια του Ναπολέοντα είχε φιλικές σχέσεις και με άλλες οικογένειες Μανιατών στο Αιάκειο. Μάλιστα, πριν από την Γαλλική επανάσταση, όταν η οικογένεια Βοναπάρτη ήταν άσημη, ασχολήθηκε με την γενεαλογία της ένας Γάλλος Καθηγητής και πρεσβευτής στο Μόναχο, ονόματι Hanin, ο οποίος από τότε γράφει για την ελληνική καταγωγή των Βοναπαρτών της Κορσικής.

Τα γεγονότα δεν σταματούν εδώ: Όταν ο Μέγας Ναπολέων, ορφανό παιδί 15 ετών, πρωτοπήγε στο Παρίσι για σπουδές, τον υποδέχτηκε μια μεγάλη μορφή της ελληνικής παρουσίας στην Κορσική και τη Γαλλία, ο αξιωματικός Δημήτριος Στεφανόπουλος – Κομνηνός, αδελφός της Πανώριας Στεφανοπούλου, επιστήθιος φίλος του Καρόλου Βοναπάρτη.

Ο ίδιος ήταν ο κηδεμόνας του Ναπολέοντα όταν φοιτούσε στην Στρατιωτική Σχολή του Μπριέν λε Σατώ. Μάλιστα, η πρώτη πραγματεία του Μεγάλου Ναπολέοντος, η πρώτη του πνευματική εργασία, έφερε τον χαρακτηριστικό τίτλο «Memoires sur l’education des jeunes Maniotes» (δηλ., Απομνημονεύματα περί της αγωγής των νέων Μανιατών).

Ο μετέπειτα θρυλικός πολέμαρχος και κατακτητής είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τα παιδικά του χρόνια, όταν έβλεπε στους δρόμους του Αιακείου τους περήφανους και σκληραγωγημένους Μανιάτες με τις βράκες, τα φέσια και τα γιλέκα τους – την παραδοσιακή μανιάτικη φορεσιά – να επανδρώνουν την πολιτοφυλακή της πρωτεύουσας και να πολεμούν τους ντόπιους επαναστάτες!

Ο Ναπολέων στα χρόνια της παντοδυναμίας του θα περιβάλει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους Μανιάτες του νησιού, ενώ αντίθετα θα φανεί πιο σκληρός με τους ντόπιους Κορσικανούς. Θα δείξει επίσης έντονο ενδιαφέρον για την σκλαβωμένη Ελλάδα.

Στη χώρα μας ο θρύλος για την καταγωγή του Ναπολέοντος διαδόθηκε κυρίως με τον Αλέξανδρο Σούτσο και το ποίημά του «Περιπλανώμενος», όπου υπάρχουν και οι στίχοι:

Διετήρει αίματός σου εις

τας φλέβας του ρανίδα

ο Κορσικανός ο έχων

τον Ταΰγετον Πατρίδα

και εις μίαν μόνην ώρα

την γην παίξας

την γήν χάσας

εις του Βατερλώ την χώραν!

Λέγεται πως κάποτε τέθηκε στον ίδιο τον Ναπολέοντα το ερώτημα περί της ταπεινής καταγωγής του κι αυτός απάντησε: «Η γενιά μου αρχίζει από μένα»! Και βέβαια ο καθένας αντιλαμβάνεται τι θα σήμαινε για την πορεία του στα γαλλικά πράγματα να παραδεχτεί την ελληνική καταγωγή του…». 

Νίσυρος

Χοιρινό με χάντρες...

1 κιλό χοιρινό ψαχνό κομμένο σε μικρά κομμάτια

1 κιλό φασολάκια χάντρες κατεψυγμένα

1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

4 ώριμες ντομάτες ψιλοκομμένες

2 κουταλιές πελτές

1 φλυτζάνι ελαιόλαδο

1 σκελίδα σκόρδο

3-4 κουταλιές μαϊντανός ψιλοκομμένος

αλάτι, πιπέρι και λίγη ζάχαρη

Ζεσταίνουμε καλά το λάδι σε κατσαρόλα και σωτάρουμε το χοιρινό να ροδίσει από όλες τις πλευρές. Προς το τέλος, ρίχνουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και τα σωτάρουμε κι αυτά.

Προσθέτουμε τις ντομάτες, τον πελτέ, αλάτι, πιπέρι και μισό κουταλάκι ζάχαρη, ρίχνουμε και ένα φλυτζάνι ζεστό νερό και αφήνουμε να σιγοβράσει σε μέτρια φωτιά.

Όταν μαλακώσει το κρέας, σε 45' περίπου, ρίχνουμε τις χάντρες, τον μαϊντανό και ένα φλυτζάνι ζεστό νερό ακόμα.

Αλατοπιπερώνουμε λίγο ακόμα και αφήνουμε να σιγοβράσει, για 1 ώρα περίπου, ώσπου να μαλακώσουν καλά το κρέας και τα φασολάκια.

Δεν πρέπει να μείνει καθόλου ζουμί, πρέπει η σαλτσούλα να είναι πηχτή και τα φασολάκια χυλωμένα!

Πολύ νόστιμο !!!
και μη ξεχνάμε φέτα λαδομένη με μπόλικη ρίγανη,φρέσκο ψωμάκι και κόκκινο κρασί

Σε όλους εσάς...

... λίγο πριν το κλείσιμο...

Μαρκαδόροι, παστέλ,  ξυλομπογιές, νερομπογιές, μπλοκ ζωγραφικής ξεχειλίζουν το μεταλλικό καλάθι. Σαββατόβραδό, το σούπερ μάρκετ κλείνει σε λίγο, ότι φτηνό υπήρχε ξεπουλήθηκε, μόνο τα είδη ζωγραφικής έμειναν απούλητα.

Ο τελευταίος υποψήφιος αγοραστής,  είναι περίπου είκοσι χρονών. Τρεις φορές πέρασα από το συγκεκριμένο σημείο, και τις τρεις τον βρήκα εκεί, να περιεργάζεται τα χρωματιστά κουτιά- όπως
τα όνειρά του-.

Τα μεγάφωνα μας ειδοποιούν να συντομεύουμε αλλά αυτός ακίνητος, μάρμαρο, συνεχίζει να χαϊδεύει ένα κουτί ξυλομπογιές. Τρεις φίλοι  του πλησιάζουν φωνάζοντας και τον τραβάνε προς
την έξοδο, του μιλάνε αυστηρά, προσπαθούν να του πάρουν το χρωματιστό κουτί, αλλά αυτός αντιστέκεται.

Η υπάλληλος με κοιτάζει βλοσυρά. Βάζω στο καλάθι μου βιαστικά τα τελευταία ψώνια, και πλησιάζω στο ταμείο. Στο ψυγείο ανάμεσα στα αναψυκτικά κάποιος έχει αποχωριστεί ένα κουτί  ξυλομπογιές.
Το παίρνω...
τρέχω να τον προλάβω...
έχει φύγει όμως....

Λυπάμαι που είμαι έλληνας ( το -ε- με μικρό)

Πέντε  λόγια και σιωπώ όπως συνήθως κάνω.

 Δεν είμαι  φιλόσοφος –ρήτορας-συγγραφέας, δεν  το παίζω, ούτε προίσταμαι κάποιας ομάδας 
η κινήματος και οποιοδήποτε λάθος στον γραπτό μου λόγο ακόμα και ορθογραφικό ζητώ να με συγχωρήσετε.

Μου έστειλε σήμερα το πρωί μία  φίλη στο κινητό μου.

Ν ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. ΝΑ ΛΕΣ..ΕΓΩ, ΕΓΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ..ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΗ ΓΗΣ.ΑΝ ΔΕΝ ΣΩΘΕΙ,ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ-ΑΣΚΗΤΙΚΗ
Σίγουρα λυπάμαι για τον άδικο χαμό της WITNEY HOUSTON  όπως πολλοί, αλλά λυπάμαι πολύ περισσότερο και για αυτόν τον άνθρωπο που ζει εδώ 

Μέχρι και πριν 6 μήνες ζούσε φυσιολογικά σε ένα σπίτι 70 τετραγωνικών αξιοπρεπέστατα . Σήμερα δεν έχει οικογένεια-σπίτι-δουλειά!! ΚΑΝΕΝΑΝ-ΤΙΠΟΤΑ. Μόνο ένα γλαστράκι, ένα χαλάκι, μία μικρή εικόνα ( με αυτό που κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να πιστεύει) και μία κουβέρτα να σκεπαστεί.

Απλά μου ζήτησε να μην τον  βγάλω φωτογραφεία γιατί ντρέπεται…  

-ντρέπομαι μου είπε με υγρά μάτια.. και το σέβομαι απόλυτα

Γιατί κι εγώ ντρέπομαι και ειλικρινά λυπάμαι που είμαι έλληνας ( το -ε- πλέον με μικρό)

Είμαστε άξιοι της τύχης μας!!!

Αφού αυτήν την ύστατη στιγμή παραμείναμε άπραγοι άφωνοι  και βολεμένοι στην επίκαιρη

συνταγολογία (όλοι μάγειροι γίναμε),

αστρολογία (λες και ο Άρης θα μας σώσει),

Τουρκομανία (πλέον καλημέρα στα τούρκικα θα  λέμε)

 συνταγματολογία  (όλοι γίναμε αναλυτές οικονομολόγοι γνώστες των πάντων)

 φραπεδομανία (αντί για την πλ. Συντάγματος ήταν όλοι στο Κολωνάκι  με τα τζιπ- καφεδάκι και ήλιος) ,

 άλλοι δε κουλτουροαναρχομαλακομαλιάδες στην ασφάλεια της καρέκλας τους με μία οθόνη και ένα ποντίκι (δήθεν αντιδρούμε διαδικτυακά!!!! μέσω κάποιων γνωστών ιστοσελίδων..) αντί να πούν  ότι ψάχνουν να γαμήσουν,

 και το ψυγείο γεμάτο τουλάχιστον για 10 μέρες (μη τυχόν γίνει  πόλεμος η πτωχεύσουμε)

ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝΕ

Λυπάμαι ειλικρινά για( τους-τις) σημερινούς-ες 50ντάρηδες, την γενιά μου δηλαδή, (και τον εαυτό μου βάζω), που ενώ εμείς οι ίδιοι καταστρέψαμε την ελλάδα

βολευτήκαμε και πάλι στους καναπέδες και αφήσαμε τα παιδιά, αντί να ονειρεύονται  την ζωή τους ,και αυτά που εμείς ζήσαμε ,να μπαίνουν μπροστάρηδες να τα καίνε όλα (ίσως γιατί έτσι τους διδάξαμε) …..εμείς οι δήθεν επαναστάτες του πολυτεχνείου..  και μείς να τα λογοκρίνουμε και να τους αποκαλούμε κουκουλοφόρους αντί να τους πούμε μία συγνώμη.<κουκουλοφόροι είναι κάπου αλλού και όχι ανάμεσα στα παιδιά>

 Ποιά? Τα παιδιά μας.. γιατί δικά μας παιδιά είναι .Αν το θυμάστε μερικοί και μερικές και όχι της  πόρνης  της Μέρκελ.

Δε με νοιάζει ούτε δεξιά ούτε αριστερά ούτε κέντρο ούτε ακροδεξιά ούτε ακροαριστερά ούτε πάνω ούτε κάτω, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω πολιτικά πιστεύω και ούτε να είμαι υποστηρικτής  της αναρχίας.

 Τους έχω όλους γραμμένους εκεί που δεν γράφει το στυλό.

 Απλά λυπάμαι.. λυπάμαι..  λυπάμαι.

Και όποιος τολμήσει να πειράξει η πικράνει την οικογένεια μου και τους ανθρώπους που αγαπώ θα τον κάψω εγώ πλέον ζωντανό.

Περιμένω τις μηνύσεις σας (γιατί έτσι έχετε μάθει να αντιδράτε )  ψευτοκουλτουράδες της κουράδας γιατί και μήνυση, πρέπει να έχετε αρχίδια να την κάνετε.
Οτι γράφω το γράφω επώνυμα και όχι anonymous επειδή- και αυτό σας βολεύει.

ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ εΛΛΗΝΑΣ ( το -ε- πλέον με μικρό)

ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΘEIΤΕ

Το Αν .. και μια συγνώμη!

 Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρο σου όλοι

το ' χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,

όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή,

Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις,

ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,

ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,

κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,

Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,

Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις

και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,

Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη

από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,

ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,

και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα.

Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,

και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις

κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις

πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,

κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα

δε έχει μέσα σου απομείνει

εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,

με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,

Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,

Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,

Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος

και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη

κι όλα εκείνα που κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ-

Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου!

Απίστευτα λόγια  από Κίπλινγκ

Από μένα.. μία μεγάλη συγνώμη για ότι συμβαίνει γύρω μας.. και για ότι θα σου παραδώσω

Σ αγαπώ πολύ

Ο πατέρας σου

Αλήτες Δημοσιογράφοι!!!

ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πόσο δίκαιο έχει ο «τοίχος» ορισμένες φόρες. Μου θύμισε τα ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ για τις αγέλες των λιονταριών που προσπαθούν να προστατεύσουν την οικογένεια τους, το προ ημερών κεντρικό δελτίο ενός μεγαλό-σταθμού ...
Έτσι και τους θίξει κανείς το σινάφι πέφτουν να τους αρπάξουν όλοι μαζί, ενώ αυτοί σαν βασιλιάδες της ζούγκλας γυρίζουν ανεξέλεγκτοι και επιτίθενται επί δικαίων και αδίκων…
Δεν λέω ότι και οι «άλλοι» είναι αθώες περιστερές-ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ είναι- αλλά όχι και τιμητές των πάντων οι (άσε καλύτερα να μην τους χαρακτηρίσω γιατί κινδυνεύω) δημοσιογράφοι….


ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΠΕΛΤΣΟΣ

ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΟΙ ΕΚΔΟΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΛΥΜΑΙΝΟΝΤΑΝ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ,ΤΑ ΧΟΥΝΤΙΚΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ.ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ ΓΙΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΕΜΜΕΤΙΚΑ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΑ ΣΤΗΜΕΝΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΠΟΥ ΥΜΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΝΕΝΕΚΟΥΣ ΩΣ ΗΡΩΕΣ .ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΤΕ.ΣΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΜΙΑ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΗ ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΑΠΟΠΛΑΝΟΥΝ ΣΑΣ ΥΠΝΩΤΙΖΟΥΝ.ΑΠΛΑ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΒΓΗΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ.ΦΕΡΘΕΙΤΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ


Aν και έχω ορκιστεί να μην ασχοληθώ με πολιτικά και με αυτή

 την-άτιμη φάρα- δεν άντεξα όμως .... αλλά δεν θα το ξανακάνω,
το υπόσχομαι!!!

Προσθήκη λεζάντας

                                                   πάρτε τα- αρχίδια του κερατά-!!!

Εδώ που είμαι...

Κάθομαι μόνος..ναι ολομόναχος

Πίνω ένα άχρωμο υγρό χωρίς φυσαλίδες και ξυνή γεύση.


 Το ίδιο, αλλά με κίτρινο καλαμάκι, πίνει και ο ηλικιωμένος κύριος που έχει πιάσει την αγαπημένη μου θέση δίπλα στη τζαμαρία.

 Φοράει κασκόλ,  γυαλιά ηλίου, έχει τα χέρια σταυρωμένα ανάμεσα στα πόδια του και κουνάει συνέχεια το σαγόνι του σα να αναμασάει κάτι που δυσκολεύεται  να καταπιεί.

Εδώ και ώρα κάνει νόημα στο γκαρσόνι σηκώνοντας ψηλά το άδειο μπουκάλι του νερού.

 Σηκώνεται από τη θέση του.

 Του προσφέρω το δικό μου. «Δε το χρειάζομαι».

Το κρατάει με τα δύο του χέρια και ξανακάθεται. Γεμίζει το ποτήρι του.

 Δυο σταγονίτσες τινάζονται στα γυαλιά του.

 Τα βγάζει και μπορώ να δω τα μάτια του.

 Από το βλέμμα του υποψιάζομαι οτι προσπαθεί να καταπιεί τις


 αναμνήσεις του.

Τα λόγια περιτά με μία φώτο.. λίγη μουσική.. και χιλιάδες αναμνήσεις!!

Ο Φάνης και τα ενθύμια....

Ο Φάνης ήταν ταχυδρόμος.

 Και ο παππούς του και ο πατέρας του, και ο πατριός του αργότερα, ήταν ταχυδρόμοι.

 Τρεις δερμάτινες τσάντες-ενθύμια υπάρχουν κρυμμένες σε μια ξεχωριστή κούτα στο πατάρι.

Στο παιδί του λέει παραμύθια με ταχυδρόμους. Όλα ξεκινάνε έτσι:

«Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας ταχυδρόμος.... Ξέρεις.., δεν υπάρχουν πια ταχυδρόμοι κανονικοί, που μοιράζουν γράμματα κανονικά, γραμμένα με το χέρι…»

Ο Φάνης παραιτήθηκε προχθές.

 Η γυναίκα του θύμωσε. Πήρε το παιδί και πήγε στη μάνα της στο χωριό.

 «Ταχυδρόμος ήμουν εγώ ρε Ματίνα; Όλο λογαριασμούς μοίραζα. Όποτε με έβλεπαν ωχ!!! έλεγαν από μέσα και από έξω τους».Σήμερα έγραψε ένα παραμύθι, το έκλεισε σε έναν ταχυδρομικό φάκελο και με την δερμάτινη τσάντα στον ώμο...

.... ξεκίνησε να το παραδώσει στο παιδί του.

Gabriel José García Márquez (σήμερα είχα ανάγκη να τον ξαναδιαβάσω!!!)

    ΝΑ ΛΕΣ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
                  ΝΙΩΘΕΙΣ
                       ΚΑΙ
     ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΟ
             ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ

                                     

           ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΕΙΤΕ ΝΕΟΣ ΕΙΤΕ ΓΕΡΟΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ. ΓΙ` ΑΥΤΟ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΑΛΛΟ, ΚΑΝ`ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΗΚΕΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΕΝΑ ΦΙΛΙ. ΚΡΑΤΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΠΕΣ ΤΟΥΣ ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ, ΑΓΑΠΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΕΡΣΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΛΑ, ΒΡΕΣ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣ ΣΥΓΝΩΜΗ. ΔΕΙΞΕ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι 'αυτό που σημαίνουν.Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ'αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (ισπ. Gabriel José García Márquez)
είναι σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Εισαγωγή στο παραμύθι...

Μια φορά κι ένα καιρό…

ήταν ένα παραμύθι που δεν ήθελε κανείς να το ακούσει.

«Μα ποιος ενδιαφέρεται για ένα παραμύθι με σπιρτόκουτα;» έλεγαν τα μισά παραμύθια.

«Άσε που όποιος το ακούει όλα του πηγαίνουν στραβά στη ζωή του» έλεγαν τα άλλα μισά.

«Τι κρίμα!

Τόσο μικρό παραμύθι και τόσο δηλητηριώδες…» κουτσομπόλευαν οι μεγάλες σοφές ιστορίες.

Μα πως ξέρετε ότι δεν  είναι όμορφο αφού δεν το έχετε ακούσει;

Κι αν είναι δηλητηριώδες εγώ θα βρω το αντίδοτο είπε με πείσμα το αγόρι και κλείστηκε σε ένα σπιρτόκουτο. …Τόσο μικρό ήταν.

Πέρασαν πολλά χρόνια,

όλοι ξέχασαν το σπιρτόκουτο.

Μέχρι που μια μέρα, ένα κορίτσι που τουρτούριζε το άνοιξε για να ζεσταθεί.

Και τότε, άκουσε μια αγορίστικη φωνή να λέει:

«Έλα μέσα, είναι ζεστά στη φαντασία μου».

συνεχίζεται........