Το βράδυ έτρωγε πάντα μερικές φρυγανίτσες με λίγο τυρί.
Αρκετές φορές είχα μοιραστεί μαζί της το λιτό νυχτερινό της δείπνο, που για εμένα τελείωνε με ρυζόγαλο παγωμένο με μπόλικη κανέλλα
φρόντιζε πάντα να υπάρχει φυλαγμένο στο ψυγείο.
Για εκείνη τελείωνε με το νυχτερινό ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων. Τότε έπρεπε να την καληνυχτίσω και να την αφήσω να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ, πριν την τελευταία μπουκίτσα της, ρώτησα:
«Γιαγιά, πως γίνεται και σου περισσεύει πάντα ένα κομματάκι τυρί για το τελευταίο κομματάκι φρυγανιάς; Πως τα καταφέρνεις και δεν μένει αδικημένη η τελευταία μπουκίτσα;».
Τότε εκείνη, αφού άδειασε αργά το πιατάκι της μου απάντησε:
«Άλλες φορές είναι αδικημένη γιατί της περισσεύει λιγότερο τυράκι, άλλες όχι.
Παραπονεμένη πάντως δε μένει.
Το παράπονο, βλέπεις, καταπίνεται εύκολα μα χωνεύεται δύσκολα.»
