One of the worst navy accident ever!

παλιό αλλά καλό

Σκακιέρα...? ή γκρί?

Περπατάμε για χρόνια πάνω στην ίδια σκακιέρα.

Κάποιοι πάνε μόνο μπροστά.

Άλλοι πάνε και προς τα πίσω.

Κάποιοι κάνουν άλματα.

Άλλοι βαδίζουν μόνο τετράγωνο τετράγωνο.

Και ο τρελλός πάντα διαγώνια.

Καμιά φορά συναντιόμαστε.

Περπατάμε μερικά τετράγωνα δίπλα δίπλα,λίγα η πολλά δεν έχει σημασία κι έπειτα οι δρόμοι μας χωρίζουν.Αυτό καμιά φορά έχει σημασία.

Μα όταν βρεθείς στην άκρη της σκακιέρας,τότε μόνο τότε καταλαβαίνεις...

πως... δεν έχει σημασία πόσα τετράγωνα περπάτησες,ούτε με ποιους.

Αλλά πως σε όλη σου τη ζωή βρισκόσουν πότε σε ένα άσπρο και πότε σε ένα μαύρο τετράγωνο.

Κάθε απόφαση που πήρες, κάθε αλλαγή κατεύθυνσης (αν έκανες), κάθε σκέψη και συναίσθημα ξεκινούσε από ένα άσπρο ή μαύρο τετράγωνο.

Που στην πραγματικότητα είναι γκρί.

Δυστυχώς όμως τα μάτια σου τα βλέπουν όλα άσπρα ή μαύρα.

Πόσο μάλλον το μυαλό σου

αλλαγή ............

Οταν ο ανδρισμός φτάσει στα όρια του και έρθει η απογοητεύση......ΕΛΕΟΣ!!!!!!!

Ολα τα στοιχεία αυτού του πράγματος...... στήν διάθεση σας !!!

Βράδυ στη χρυσή ακτή Πάρος

2 χρόνια πρίν…το πρώτο και το τελευταίο τραγούδι

Το πρώτο τραγούδι παίζει.

COSI

Άσπρα σπίτια, αστραφτερά, πολύ φως, περισσότερος αγέρας.

Του παίρνει απότομα το καπέλο κι εκείνος αφήνει το κάστρο (του) και το γυρεύει ανάμεσα σε στενά σοκάκια.

Είναι ωραία η σκιά όταν σε κυνηγάει από παντού ο ήλιος.

Είναι ωραίος ο ήλιος το πρωί μετά τη νύχτα, αλλά μη βιάζεσαι θα σου πω αργότερα για αυτό.

Συναντά τρεις φίλους, σταματά για λίγο, τους ρωτά αν πήρε το μάτι τους ένα βιαστικό καπέλο. Του δείχνουν τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις κι εκείνος συνεχίζει το τρεχαλητό του.

Όμως, ύστερα από λίγο είναι πια σίγουρος πως το έχει χάσει.

Κοιτάζει γύρω του την παράξενη τούτη Χώρα.

Η μπάρα είναι καφέ..σκούρα, το μαγαζί χαμηλοτάβανο, η τεκίλα τις περισσότερες φορές με πορτοκάλι.

Έτσι, γιατί χρειάζονται και οι βιταμίνες.

Το μεσημέρι όμως, όλα εδώ είναι κλειστά.


Υπάρχουν και οι φίλοι.

Το τραγούδι που παίζει τώρα, μοιάζει να βγαίνει από τα στόματα τους. Το τραγουδούν μαζί του και για μια στιγμή, για μια στιγμή μονάχα, η θάλασσα έτσι για λίγο τους αφουγκράζεται.

Ανεμελιά, αντροπαρέα, μπουγέλα και κραξίματα. Οι γλάροι τους κοροϊδεύουν, στραβοπετώντας.

Ίσως απλά να έχουν μεθύσει κι αυτοί

Συναντά κι άλλους….κι άλλους..κι άλλους ξέρει πολλούς..
17 χρόνια ήταν πολλά

Εκείνοι όμως δε δίνουν δεκάρα.

Στο λιθόστρωτο, οι πλάκες αντηχούν ξανά στα βήματα που κάποτε προσπάθησαν να κάνουν.
Τα πάντα γκρεμίζονται…Ένα θηρίο γεννιέται


Το νησί ξαφνικά γεμίζει κόσμο. Η ησυχία ακολουθεί τον ήλιο χαμηλά στον ορίζοντα και χάνεται, η μουσική δυναμώνει.

Νυχτώνει. Ο αέρας πέφτει.

Στριμώχνονται. Ανθρωποι, μουσική, εκείνο το χαμόγελο, που μπορεί και να μην ήταν ακριβώς χαμόγελο

Στριμώχνονται ανάμεσα στην καφέ μπάρα με τα ξέχειλα τασάκια και τη θάλασσα.

Φωνάζουν και ιδρώνουν. Στάζει το λεμόνι στο τζιν τόνικ, η ανάσα κολλάει στο λαιμό του, ακριβώς κάτω απο το αυτί και ο πάγος, τριμμένος, λιώνει στο ποτήρι του.

Το χαμόγελο, τελικά ήταν χαμόγελο.

Χορεύει και όλοι γύρω του χορεύουν μαζί του.

Μέχρι που κάποια στιγμή οι μπύρες του Βορρά τελειώνουν και πάγος υπάρχει μοναχά στο Νότο.

Χαράζει.

Αγκαλιά σε ένα ανοιχτό παράθυρο δίχως κεραίες και διαφημιστικά μηνύματα
.Μία αγκαλιά με χαμόγελα και κλάματα

Το μαγαζί έχει αδιάσει. Ο ήλιος πια είναι ψηλά και οι ακτίνες του σπίθες καλοκαιρινές.


Εκείνοι σιγοκουβεντιάζουν γύρω από την μπάρα. Φρουρά που ξέμεινε λίγο πιο πίσω, από συνήθεια ή από κάποιο πείσμα.

Ή ισως να είναι και ο ρόλος τους αυτός. Των αδιόρατων χαμόγελων ρομαντική οπισθοφυλακή.


Εκείνος βάζει δύο αγαπημένα τους τραγούδια

...τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι οι χειμώνες...

…this is the end…

Καπνίζουν και σιγοτραγουδούν.


Ύστερα, φεύγουν κι αυτοί, κι εκείνος βάζει το τελευταίο σκαμπό πάνω στην μπάρα και τελευταίος κλείνει την πόρτα.

Το τελευταίο τραγούδι έχει πια τελειώσει.

Πόρος και Κάλαμος.Τα μοναδικά νησάκια μας με αρσενικό άρθρο

Κάλαμος: Έρωτας με την πρώτη ματιά

Δίπλα στη Λευκάδα, αυτό το μαγικό νησάκι συνδυάζει το άπλετο πράσινο με σκιερές παρα.αλίες και απίστευτα νερά.

Ενα καταφύγιο γαλήνης και επαφής με τη Φύση

O Kάλαμος, μεταξύ Λευκάδας και αιτωλοακαρνανικής ακτής, έχει έκταση 20 τετρ. χιλιόμετρα και περίπου 600 κατοίκους που το καλοκαίρι «πολλαπλασιάζονται» με τη φιλοξενία συγγενών και φίλων.

Tο γραφικό λιμανάκι του Kαλάμου στην ανατολική πλευρά είναι το κέντρο του νησιού. Eίναι και το κέντρο του οδικού δικτύου. Ενας δρόμος πάει βόρεια προς τον οικισμό Eπισκοπή και ο άλλος πάει νότια προς τον οικισμό Kέφαλο ή Πόρτο Λεόνε, ονομασία που του είχαν δώσει οι Eνετοί. Kαι οι δύο αυτοί οικισμοί είναι μισοεγκατελειμμένοι και κάποια σπίτια τους κατοικούνται μόνον το καλοκαίρι.

Kοντά στην Eπισκοπή βρίσκεται το Kάστρο του Kαλάμου, το λεγόμενο Kαστρομονάστηρο. Aπό τα πέτρινα τείχη του σώζονται μόνον τμήματα, έχει όμως ενταχθεί σε πρόγραμμα για την αποκατάστασή του.

Eλάχιστα πράγματα είναι γνωστά για την ιστορία του. Λέγεται πως εκεί είναι θαμμένη η μητέρα του Kαραϊσκάκη. O δρόμος για την Eπισκοπή περνάει και από τη μικρή παραλία του Aγίου Kωνσταντίνου. Eκεί θα βρείτε ένα ωραιότατο ιδιωτικό εκκλησάκι, πέτρινο με κεραμοσκεπή, αφιερωμένο στον Αγιο Δονάτο, έναν άγιο που θα συναντήσετε ως επί το πλείστον στο Iόνιο.
Tο δάσος με τα πεύκα που καλύπτει τη βόρεια και ανατολική πλευρά του Kαλάμου είναι εντυπωσιακό και σπάνιο - αντίστοιχο υπάρχει μόνο στις Σποράδες. Oι παραλίες του νησιού είναι αμέτρητες, αλλά οι πιο προσβάσιμες και γνωστές είναι η Mυρτιά και το Aσπρογυάλι κοντά στο λιμάνι, η Aγριαπιδιά νοτιότερα, οι Πεύκοι και το Kεφάλι. Aπό τη δυτική πλευρά είναι ο Kέδρος, το Aλεξάκη, οι Kήποι και ο Tράχηλος.

Η βαλίτσα με τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά

Στον Ελληνικό κώδικα τροφίμων και ποτών υπάρχει η κατηγορία αρτυματικές ύλες : "Ως αρτυματικές ύλες νοούνται εκείνες που έχουν κατά κανόνα έντονη οσμή και γεύση και που η προσθήκη τους στα τρόφιμα αποσκοπεί στο να προσδώσει σ' αυτά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά που βελτιώνουν τη γεύση τους και το εύληπτό τους". Εδώ ανήκουν λοιπόν -σύμφωνα με τον ορισμό- και τα μπαχαρικά.

Αν και όλα τα αποξηραμένα -κατά κανόνα- τμήματα φυτών (φύλα, καρποί, σπόροι, ρίζες, βολβοί, άνθη, οφθαλμοί, φλούδες κλαδιών)- είναι μπαχαρικά, στην καθομιλουμένη έχει επικρατήσει να εννοούμε με τον όρο αυτό τα σχετικά προϊόντα τών εξωτικών χωρών (τής Απω Ανατολής κυρίως). Αλλά ας μην βυζαντινολογούμε άλλο για το αν το θυμάρι π.χ. που φυτρώνει έξω από την πόρτα μας είναι ή δεν είναι μπαχαρικό ενώ η κανέλα που έρχεται από μακριά αναμφισβήτητα είναι.
Μερικά από μπαχάρια που βρίσκονται στην βαλίτσα του Μήτσου είναι τα εξής

ΑΝΗΘΟΣ-ΑΝΘΡΙΣΚΟΣ-ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ-ΒΑΝΙΛΙΑ-ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ-ΓΑΡΥΦΑΛΟ-ΓΚΑΡΑΜ
ΜΑΣΑΛΑ-ΔΑΦΝΗ-ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΟ-ΘΡΟΥΜΠΙ-ΘΥΜΑΡΙ-ΙΛΛΙΚΙΟ-ΚΑΝΕΛΑ-ΚΑΠΠΑΡΗ-ΚΑΡΔΑΜΟ-ΚΑΡΥ-ΚΑΡΟ-ΚΟΡΙΑΝΔΡΟΣ-ΚΟΥΡΚΟΥΜΑΣ-ΚΡΕΜΜΥΔΙ-ΚΡΟΚΟΣ-ΚΥΜΙΝΟ-ΛΑΒΑΝΤΑ-ΜΑΙΝΤΑΝΟΣ-
ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΑ-ΜΑΡΑΘΟΣ-ΜΕΛΙΣΣΟΧΟΡΤΟ-ΜΕΝΤΑ-ΜΟΣΧΟΚΑΡΥΔΟ-ΜΠΟΡΑΝΤΖΑ-ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ-ΠΑΠΡΙΚΑ-ΠΙΠΕΡΙ-ΠΙΠΕΡΟΡΙΖΑ-ΡΙΓΑΝΗ-ΣΕΛΙΝΟ-ΣΙΝΑΠΙ-ΣΚΟΡΔΟ-ΤΡΙΓΩΝΕΛΛΑ-ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ

Πάπρικα

Μπαχαρικό το οποίο παρασκευάζεται από τους καρπούς ορισμένων ποικιλιών πιπεριάς (Capsicum Annum) Τα φυτά προσαρμόζονται σε κάθε κλίμα και γι' αυτό η πάπρικα παράγεται σε όλον τον κόσμο. Φυτεύονται στις αρχές της άνοιξης και η συγκομιδή γίνεται το καλοκαίρι και το φθινόπωρο, όταν οι καρποί είναι στιλπνοί και ώριμοι. Οι καρποί της είναι κόκκινοι ή κίτρινοι και όταν ωριμάσουν έντονο κίτρινο ή πορτοκαλί χρώμα. Ξεραίνονται και κονιοποιούνται για να παραχθεί η πάπρικα η οποία είναι ζωηρόχρωμη κόκκινη σκόνη. Υπάρχουν διάφοροι τύπου με έντονο άρωμα και γεύση που κυμαίνεται από γλυκιά έως δριμεία.
Τα φυτά περιέχουν αιθέριο έλαιο, σάκχαρο καθώς και μία χρωστική ουσία η οποία λαμβάνεται από τους κονιοποιημένους καρπούς και χρησιμοποιείται για να δώσει ζωηρό κόκκινο χρώμα σε πολλά τρόφιμα (όπως γλυκαντικά, παρασκευάσματα κρέατος).
Το όνομα της πάπρικας πιθανότατα προέρχεται από το όνομα του πιπεριού που στα σέρβικα είναι ''πάπαρι''. Η λέξη Capsicum προέρχεται από την ελληνική λέξη ''κάψα'' και η λέξη ''annum'' από την λατινική ''anuns'' που σημαίνει ''έτος''.
Χρησιμοποιείται ευρύτατα στην κουζίνα πολλών χωρών όπως στην Ουγγαρία (είναι το εθνικό μπαχαρικό και χρησιμοποιείται σε καυτά πιάτα με κρέας όπως το γνωστό ''γκούλας''), στις Βαλκανικές χώρες, την Ισπανία.
Παρόλο που η πάπρικα δεν προέρχεται από την Κεντρική Αμερική, η χώρα στην οποία η τέχνη της καλλιέργειας της έχει περισσότερο τελειοποιηθεί είναι το Μεξικό.


Kύμινο

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Cuminum Cyminum. Μικρό ετήσιο ποώδες φυτό το οποίο έχει μικρά λευκά ή ρόδινα άνθη. Συναντιέται στις χώρες της Μεσογείου αλλά και στην Ινδία, την Κίνα και το Μεξικό, σε λιβάδια και βοσκότοπους. Διαθέτει πολύ χαρακτηριστικό άρωμα, δυνατό και βαρύ, με γεύση επίσης πολύ έντονη που θυμίζει το Κάρο. Αυτός είναι και ο λόγος που το Κάρο συγχέεται με το κύμινο χωρίς όμως να υπάρχει βοτανική σχέση των δύο φυτών.
ΣπόροιΠαλαιότερα, το κύμινο χρησιμοποιούνταν πολύ στη λαϊκή ιατρική, σήμερα όμως χρησιμοποιείται μόνο στην Κτηνιατρική. Οι ιαματικές του ιδιότητες αναφέρονται και στην Παλαιά Διαθήκη.
Αποτελεί σημαντικό συστατικό πολλών καρυκευμάτων όπως του τσίλι, του κάρυ και σαλτσών. Στη μαγειρική χρησιμοποιούνται τα μικροσκοπικά του σπόρια και το αιθέριο έλαιο του χρησιμοποιείται για την παρασκευή αλοιφών και ερωτικών ελιξιρίων.



Κάρδαμο

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Lepidium Sativum ή Nastrurtium Officinalis ή Cardamomum Elletaria γνωστό και ως Λεπίδιο Εδώδιμο, Νεροκάρδαμο ή "Σπόρος τού Παραδείσου". Μικρό φυτό που συναντιέται σε λιβάδια, κοντά σε καλλιέργειες και γενικά όπου υπάρχει υγρασία (πηγές ποτάμια, ρυάκια, λίμνες), σε πολλά μέρη της χώρας μας. Είναι φυτό που ζει από ένα έως δυο χρόνια με πολύ μικρά λευκά άνθη. Ανθίζει τους καλοκαιρινούς μήνες και έχει πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά. Αυτή την εποχή έχει και περισσότερες θεραπευτικές ιδιότητες, τις οποίες χάνει με τον καιρό.
Χρησιμοποιείται όλο το φυτό, σε σαλάτες και ως ρόφημα. Από την αρχαιότητα είναι γνωστές οι θεραπευτικές και αφροδισιακές του ιδιότητες. "Καρδάμωσε" λέμε για κάποιον που ανέκτησε τις δυνάμεις του.
Στις Αραβικές χώρες το βάζουν στον καφέ για να πετύχουν καλύτερη γεύση και σα σύμβολο φιλικής διάθεσης. Οι σπόροι μασιούνται για να δροσίσουν την αναπνοή και σε κάποιες τελετές της Τάντρα, το χρησιμοποιούν για να συμβολίσουν το γιόνι- τα γυναικεία γεννητικά όργανα. Καλό είναι να αποφεύγεται κατά την εγκυμοσύνη γιατί έχει χρησιμοποιηθεί ως εκτρωτικό.
Στο εμπόριο κυκλοφορεί με τη μορφή σπόρων (τους οποίους αλέθουμε για το μαγείρεμα) ή σε σκόνη, η οποία όμως γρήγορα χάνει το άρωμά της. Καλό είναι να το πλένουμε πριν τη χρήση για να φύγουν τα παράσιτα που προσκολούνται πάνω του στο φυσικό του περιβάλλον.




Πιπερόριζα (Ginger)

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Zingiber Officinale Roscoe, γνωστό και ως Ζιντεμέλ στην Ασία, ως Τζιντζιμπίρα και τζίτζερ. Δεν παράγει καρπούς και πολλαπλασιάζεται μέσω της ρίζας του. Τα λουλούδια του αρχικά έχουν πράσινο χρώμα και μετά κόκκινο. Η πιπερόριζα διατηρείται φρέσκια για 2 ή 3 εβδομάδες σε ξερό μέρος και είναι εύγεστη φρέσκια αλλά όταν ξεραθεί και κατόπιν επεξεργασίας μπορεί να συναντηθεί με τη μορφή σκόνης και σιροπιού.
Ρίζα τζίντζερ
Ενώ προέρχεται από την Ανατολή "μετανάστευσε" στην Αμερική μαζί με τους Ισπανούς και έκτοτε καλλιεργείται στα νησιά της Καραϊβικής.
Γνωστές οι αφροδισιακές της ιδιότητες, χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα, δε λείπει δε από την γιαπωνέζικη κουζίνα. Η χαρακτηριστική της γεύση, κάπως καυτερή, νοστιμίζει γλυκά, επιδόρπια, σάλτσες, εξωτικά φαγητά, κοκτέιλ ποτών. Στην Τουρκία χρησιμοποιείται για τον αρωματισμό του σαλεπιού ενώ είναι γνωστή και από την μαντάμ ντυ Μπαρρύ, η οποία χρησιμοποιούσε ένα μίγμα κρόκων αυγών και πιπερόριζας για να προκαλέσει στους εραστές της αλλά και στον ίδιο τον Λουδοβίκο τον ΙΕ΄ ανεξέλεγκτο πάθος.





Γαρύφαλο (Μοσχοκάρφι(α), καρυόφυλλο)

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το μικρό δέντρο Eugenie Aromatica ή Caryuphyllete. Ευδοκιμεί στις Φιλιππίνες, τη Σουμάτρα, τη Μαδαγασκάρη, τη Τζαμάικα, τις Δυτικές Ινδίες, τη Βραζιλία, τις Αντίλλες. Συναντιέται και σαν Αγριομοσχοκάρφι ή Καρδιόφυλλος Γνωστό στον αρχαίο κόσμο (κυρίως στην Αίγυπτο) το οποίο ήρθε στην Ευρώπη από Αραβες εμπόρους πριν το μεσαίωνα.
Σήμερα, το φυτό καλλιεργείται κυρίως σε τροπικές χώρες και δε μοιάζει καθόλου με τη γνωστή μας γαρυφαλιά. Το γαρύφαλλο προέρχεται από το λουλούδι αυτού του φυτού, το οποίο συλλέγεται όσο είναι ακόμη μπουμπούκι και αποξηραίνεται.
Περιέχει ένα ποσοστό αιθέριου ελαίου, το οποίο θεωρείται φάρμακο για τον πονόδοντο, τη δυσπεψία, τη ναυτία, καθώς επίσης και πολύ καλό απολυμαντικό, αναλγητικό και αντισηπτικό. (Στις αρχές τού αιώνα το χρεισιμοποιούσαν χειρουργοί και μαιευτήρες για να αποστειρώνουν τα χέρια τους πριν την επέμβαση). Του αποδίδονται μάλιστα και αντικαρκινικές ιδιότητες.
Χρησιμοποιείται σαν τονωτικό στα αλκοολούχα ποτά, σε λικέρ, στην παρασκευή αρωμάτων, σε βερνίκια και κόλες, στο τυπογραφικό μελάνι και ευρύτατα στην μαγειρική.
Γαρύφαλο
Ιδιαίτερα αρωματικό και καυτερό, είναι προτιμότερο να αφαιρείται από το φαγητό πριν σερβιριστεί ή να χρησιμοποιείται σε σκόνη. Συνηθισμένο σε φαγητά της Ανατολής, στην κουζίνα μας χρησιμοποιείται κυρίως σα μπαχαρικό σε γλυκά και κρέατα.
Σύμφωνα με κείμενα παλιών βιβλίων της Ανατολής, το μάσημα γαρύφαλλων τονώνει την ερωτική διάθεση και συνίσταται γενικά κατά της σεξουαλικής ανικανότητας.

Δενδρολίβανο (Ροζμαρί)

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Rosmarinus Officinalis, γνωστό και ως ροζμαρίνος ο φαρμακευτικός. Είναι θάμνος, ημι-αυτόφυτος σε πολλά μέρη της Ελλάδας και γενικότερα στις χώρες τής Μεσογείου. Προτιμά τα ξηρά και χέρσα εδάφη, εκεί που φυτρώνει και το φασκόμηλο, το θυμάρι κλπ. Εχει πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά (μυρωδιά καμφοράς), με μικρά λευκά άνθη και βαθυπράσινα φύλλα και ανθίζει το καλοκαίρι.
Το δεντρολίβανο το εκτιμούσαν ιδιαίτερα στην αρχαιότητα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Στην αρχαία Ελλάδα το θεωρούσαν δώρο της θεάς Αφροδίτης στους ανθρώπους και το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες ζώων- το έκαιγαν στους βωμούς. Διακοσμούσαν με αυτό τα αγάλματα των θεών και οι μαθητές όταν μελετούσαν το χρησιμοποιούσαν σα στεφάνι, χάρη στην ιδιότητά του να τονώνει τη μνήμη.
Αργότερα, κατά το μεσαίωνα, χρησιμοποιήθηκε και σε καλλυντικά σκευάσματα. Στην ιστορία αναφέρεται ένα ελιξίριο το οποίο κατασκευαζόταν κατόπιν απόσταξης δεντρολίβανου, κέδρου και τερεβινθίνης που μεταμόρφωσε μία παράλυτη 70χρονη πριγκίπισσα σε μια ελκυστική νεαρή κοπέλα τη οποία ζήτησε σε γάμο ο βασιλιάς τής Πολωνίας το 1370. Το ελιξίριο αυτό ονομάστηκε "Το νερό τής βασίλισσας τής Ουγγαρίας".
ΦύλαΤο αιθέριο έλαιο που περιέχεται στα φύλλα και τα λουλούδια του, μπορεί σε μικρές ποσότητες να προκαλέσει το θάνατο. Βέβαια για να παραχθεί αυτή η ποσότητα χρειάζεται πολύ μεγάλες ποσότητες κλαδιών του φυτού. Πρέπει να γνωρίζει κανείς τη χρήση του και να αποφεύγει τις υπερβολές. Παρόλο που είναι εξαιρετικά τονωτικό και διεγερτικό και συνίσταται σε όσους κουράζονται πολύ -σωματικά και πνευματικά- καθώς επίσης και σε σεξουαλικά προβλήματα που σχετίζονται με έντονη κόπωση, πρέπει, όταν χρησιμοποιείται με θεραπευτικούς σκοπούς να γνωρίζει κανείς πώς να το χρησιμοποιεί. Στα χωριά το χρησιμοποιούσαν ως "εκτρωτικό" για αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται κατά την εγκυμοσύνη. Σαν έγχυμα για λούσιμο βοηθά κατά της αλωπεκίας, δυναμώνει και σκουραίνει τα μαλλιά και βοηθά στη λειτουργία της μνήμης!
Στη μαγειρική χρησιμοποιούνται τα αποξηραμένα φύλλα και άνθη του. Νοστιμίζουν το αρνί, το ψάρι, το βοδινό, το κουνέλι, το κοτόπουλο, τις τηγανητές ή ψητές πατάτες, τα λαχανικά, το ρύζι και διάφορα αλαντικά. Στην οινοποιία αρωματίζει μερικά βερμούτ και άλλα αρωματικά

Δάφνη

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το δέντρο Laurus Nobilis, το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 20 μέτρα ύψος. Εχει μεγάλα σκουροπράσινα φύλλα με ιδιαίτερο έντονο άρωμα, που γίνεται πιο έντονο όταν ξεραθούν, μικρά, λαμπερά κίτρινα άνθη και μαύρους καρπούς. Η περίοδος της ανθοφορίας είναι το Μάρτιο και τον Απρίλιο. Συναντιέται κυρίως στις Μεσογειακές χώρες, σε θερμά και ξηρά μέρη και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στο ψύχος. Συναντιέται και με τα ονόματα Βάγια και Λάσυρος ο ευγενής.
Γνωστό από την αρχαιότητα, στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη ήταν αφιερωμένο στους θεούς Απόλλωνα και Ασκληπιό (το θεό της Ιατρικής). Από τα παλιά κλαδιά έφτιαχναν στεφάνια για να δοξάσουν τους ήρωες και αργότερα πίστευαν ότι προστάτευε τον κόσμο από τον διάβολο. Οταν ξηραινόταν κάποιο δέντρο Δάφνης, πίστευαν ότι θα έρθει κάποιο κακό! Το χρησιμοποιούσαν επίσης για να τονώσουν τα μαλλιά αλλά και να σκουραίνουν το χρώμα τους (και των βλεφαρίδων) βράζοντας μαζί φύλλα δάφνης και καρυδιάς.
Σε πολλά χωριά χρησιμοποιούν το χυλό των φύλλων μαζί με ρεβυθάλευρο για το ζύμωμα του εφτάζυμου ψωμιού. Χρησιμοποιείται σαν αρωματικό στο βερμούτ, σε παγωτά, γλυκά, στην αρτοποιία, σε σούπες, ζυμαρικά και κονσέρβες κρέατος.
Οι Βεδουίνοι αρωματίζουν τον καφέ τους με τα φύλλα δάφνης. Χρησιμοπούνται τα φύλλα της δάφνης και οι καρποί (χωρίς τα κουκούτσια τα οποία θεωρούνται τοξικά).
Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν οι καρποί βρίσκει πολλές εφαρμογές στη θεραπευτική. Από λαϊκούς θεραπευτές χρησιμοποιείται η σκόνη των δαφνόφυλλων τοπικά για το σταμάτημα της αιμορραγίας από τη μύτη.
Οι γυναίκες στην Κρήτη παρασκευάζουν ένα λάδι, από δαφνοκούκουτσα και αγουρόλαδο, το οποίο χρησιμοποιείται για εντριβή των ριζών των τριχών του κεφαλιού για να αποκτήσουν γερά μαύρα μαλλιά. Αυτή είναι και η μόνη ακίνδυνη χρήση των δαφνοκούκουτσων, τα οποία μαζί με τον καρπό χρησιμοποιήθηκαν παλαιότερα σαν εκτρωτικό.
Στη μαγειρική η δάφνη πρέπει να χρησιμοποιείται σε μικρή ποσότητα (1-2 φύλλα) γιατί έχει πολύ δυνατή γεύση και κάπως πικρή. Επίσης καλό είναι να μπαίνει προς το τέλος τού μαγειρέματος για να αφήσει μεν το άρωμά της αλλά όχι την πικρίλα.

Κουρκουμάς

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Curcuma Longa και ανήκει στην οικογένεια των Ζιγγιβερίδων. Μικρό πολυετές φυτό με αρωματικό ρίζωμα που θυμίζει εκείνο του πιπεριού αλλά με πιο έντονη πικρή γεύση. Συναντιέται ως ιθαγενές φυτό στην Ινδία και την Ινδονησία καθώς και στα νησιά του Ινδικού Ωκεανού, στην Κίνα και την τροπική Ασία.
Πολύ ενδιαφέρουσα και ενδεικτική για τον Ινδικό πολιτισμό είναι η παραγωγή του μπαχαρικού. Το ρίζωμα βράζεται και εκτίθεται στον ήλιο για μια εβδομάδα περίπου μέχρι να ξεραθεί. Στη συνέχεια γυαλίζεται με τρίψιμο στο χέρι και αλέθεται μέχρι την παρασκευή σκόνης. Περιέχει αιθέριο έλαιο το οποίο λαμβάνεται κατόπιν απόσταξης. Στους αρχαίους χρόνους χρησιμοποιήθηκε ως καρύκευμα αλλά και ως άρωμα και χρωστική.
Ρίζα κουρκουμά
Εξαιτίας του έντονου πορτοκαλοκίτρινου χρώματός του και της συγγένειας του με τη ζαφορά, το μεσαίωνα χρησιμοποιούνταν και ως υποκατάστατο της ζαφοράς.
Είναι κύριο συστατικό του κάρυ, της αγγλικής μουστάρδας και επίσης χρησιμοποιείται σε καρυκεύματα, τουρσιά, βούτυρο για λαχανικά και σε φαγητά με πουλερικά, ρύζι, ψάρι και αυγά. Συχνή χρηση μπορεί να προκαλέσει έλκος στομάχου σε ήδη ευπαθή άτομα ή στην καλύτερη περίπτωση ευαισθησία.
Στην Ασία, οι γυναίκες το χρησιμοποιούν ως καλλυντικό (κουρκουμάς διαλυμένος σε νερό) γιατί αφήνει μια λαμπερή χρυσίζουσα χροιά στο δέρμα.

Κάππαρη

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το θάμνο Capparis Spinosa και συναντιέται κυρίως στις παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου, σε πετρώδη εδάφη και σε βράχους. Γνωστός και με το όνομα Κάππαρη η Αγκαθωτή. Εχει εντυπωσιακά φύλλα με έντονες γραμμώσεις και μικρά λευκά άνθη. Ανθίζει το καλοκαίρι. Το άνθος ζει μόνο μια μέρα και μετά μαραίνεται. Η κάππαρη που γνωρίζουμε προέρχεται από το μπουμπούκι του φυτού που συλλέγεται πριν γίνει άνθος.
Περιέχει αιθέριο έλαιο, στο οποίο αποδίδονται θεραπευτικές ιδιότητες. Για αφροδισιακούς σκοπούς χρησιμοποιούνται εκτός από τα μπουμπούκια και η ρίζα του φυτού με τη μορφή ροφήματος.
Η ωμή κάππαρη έχει έντονη γεύση και είναι προτιμότερο να αποφεύγεται. Στη μαγειρική χρησιμοποιείται το τουρσί της κάππαρης και συνοδεύει τέλεια το ψάρι, τα κυνήγια και τις σαλάτες.

Μποράντσα

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Borrago Officinalis, γνωστό και ως Μπόραγο το φαρμακευτικό ή Αρμπέτα. Μικρό φυτό που φυτρώνει σε λαχανόκηπους και καλλιεργήσιμα χωράφια και ανθίζει από το Μάιο μέχρι το Σεπτέμβριο.
Γνωστό από την αρχαιότητα, πιθανότατα να είναι το "Νηπενθές" που όπως αναφέρει ο Ομηρος έδωσαν μέσα σε κρασί να πιεί η Ωραία Ελένη για να ξεχάσει τα πάντα. Από τότε έχει χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους και όταν το μούσκευαν στο νερό ξεδίψαγε όποιον το έπινε και όταν το προσθέταν στο κρασί έδιωχνε τη θλίψη. Μυρίζει όπως το αγγούρι και είναι πολύ δροσιστικό. Ο Πλίνιος το αναφέρει ως "Ευφρόσυνο" γιατί δημιουργούσε ευφορία.
Γνωστό και στη Λατινική Αμερική, οι ιθαγενείς Μαπούτσε στη Χιλή το χρησιμοποιούσαν για τις αποβολές. Οι γυναίκες έφτιαχναν με αυτό ένα πολύ δυνατό ρόφημα και πίνανε καθημερινά μεγάλες ποσότητες μέχρι να αρχίσουν οι σπασμοί της μήτρας που εκτός από την αποβολή προκαλούν πολύ άσχημες φαντασιώσεις. Σε μικρές ποσότητες τονώνει την ερωτική διάθεση.
Στη μαγειρική χρησιμοποιείται στο βράσιμο κρεάτων και ψαριών καθώς και φρέσκια στις

Αψιθιά (Αρτεμισία, Τραχούρι, Εστραγκόν, Αψέντι)

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Artemisia Absinthum γνωστό και ως Γένια του Γέρου ή Απιστία ή αψέντι. Συναντιέται σε ξερά εδάφη και είναι γνωστό από την αρχαιότητα. Είναι μικρό φυτό με όμορφα κίκτρινα λουλούδια διατεταγμένα σε στάχυες τα οποία ανθίζουν από τον Ιούλιο έως τον Αύγουστο. Χρησιμοποιούνται οι ανθισμένες κορυφές του, τα φύλλα και οι ρίζες.
Η αψιθιά είναι γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη και θεωρείται ένα από τα πιο αρωματικά φυτά παρόλη την πικρή της γεύση. Στην Αρχαία Ελλάδα την ονόμαζαν Αρτεμισία, ενδεχομένως προς τιμή της θεάς Αρτεμης και την χρησιμοποιούσαν σε περιπτώσεις αμηνόρροιας. Αλλοι λαοί όπως οι Αραβες, οι Αιγύπτιοι, οι Κέλτες την χρησιμοποιούσαν ως ορεξιογόνο.
Κατά τον μεσαίωνα αποδώσανε αρκετές ''μαγικές'' ιδιότητες στην αψιθιά και πίστευαν ότι η ύπαρξή της σε ένα σπίτι το προφυλάσσει από τα από τα κακά πνεύματα. Πίστευαν ακόμη ότι βάζοντας φύλλα αψιθιάς στα παπούτσια μπορείς να περπατήσεις πολλά χιλιόμετρα.
Η αψιθιά χρησιμοποιείται στον αρωματισμό ποτών -κυρίως του βερμούτ- και διαφόρων λικέρ, στην αρτοποιία, την ζαχαροπλαστική αλλά και στην φαρμακοποιία. Είναι γνωστό ότι το αψέντι (δηλ. το βερμούτ), κρασί αρωματισμένο με αψιθιά, είναι τοξικό για νευρικό σύστημα όταν χρησιμοποιείται υπερβολικά.
Προσεκτική πρέπει να είναι και η χρήση του αφεψήματος της αψιθιάς γιατί μπορεί να προκαλέσει διάφορες διαταραχές όπως πονοκεφάλους, σπασμούς, αποβολή εμβρύου, καρδιολογικές διαταραχές μέχρι και θάνατο.
Η χρήση της στην μαγειρική είναι πιο ασφαλής και είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείται φρέσκια και όχι ξερή. Μπορεί να διατηρηθεί αποξηραμένη σε γυάλινα βαζάκια ή ακόμη σε ένα μπουκάλι ξύδι.

Ανθρίσκος (σκαντζίκι)

Μπαχαρικό που προέρχεται από τα άνθη τής μονοετούς πόας Anthriscus. Στην Ελλάδα συναντούμε 4 είδη: Ο Anthriscus Vulgaris φυτρώνει σε χέρσα εδάφη και σε χωματερές στη Βόρεια Ελλάδα. Ο Anthriscus Aenellus στα ορεινά τής Νοτίου Ελλάδας. Ο Anthriscus Silvestris σε λιβάδια, δάση και όχθες ποταμών στη Βόρειο Ελλάδα και ο Anthriscus Nemorosus στα δάση όλης τής Ελλάδας. Στη Ρωσία φυτρώνει ο Anthriscus Ceretollum. Εχει τριχωτά λευκά άνθη σε σύνθετα σκιάδια από 3-16 ακτίνες.
Χρησιμοποιούνται τα φύλα του, φρέσκα ή αποξηραμένα, σε σούπες (κυρίως ψαρόσουπες), σαλάτες και πιάτα με ψάρι.

Ανηθος

Μπαχαρικό το οποίο προέρχεται από το φυτό Anethum Graveolens. Αρωματικό φυτό το οποίο μπορεί να φτάσει έως και το ένα μέτρο ύψος, με φωτεινά κίτρινα μικρά άνθη που εμφανίζονται τους καλοκαιρινούς μήνες. Ιθαγενές κυρίως στις χώρες της Ασίας, αλλά όχι μόνο, είναι αυτοφυές σε υγρά μέρη. Συναντιέται και με το όνομα άνηθον το βαρύοσμον.
Το φυτό αυτό έχει μακρόχρονη ιστορία, στη θεραπευτική αλλά και στην κουζίνα. Στις Ευρωπαϊκές χώρες χρησιμοποιείται πάρα πολύ στις σαλάτες και στα φαγητά με ψάρι. Αυτό γιατί εκτός από το ότι αρωματίζει , διευκολύνει και την πέψη των τροφών. Το αιθέριο έλαιο του φυτού χρησιμοποιείται σε αρκετά φάρμακα αλλά και στην αρωματοποιία, τη ζαχαροπλαστική και την αρτοποιία (σε ποτά, λικέρ, τουρσιά).
Χρησιμοποιούνται οι σπόροι, τα φύλλα, τα άνθη και οι ρίζες και για οικιακή χρήση αν θέλει κανείς να ξηράνει κλωνάρια άνηθου με φύλλα, πρέπει να το κάνει πριν ανθίσει το φυτό. Χρησιμοποιείται και σαν αφέψημα και βοηθάει στο θηλασμό αλλά "απαγορεύεται" η χρήση του κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης γιατί μπορεί να προκαλέσει αποβολή.
Αν θέλετε να αρωματίσετε τα φαγητά σας, χρησιμοποιείστε λίγο άνηθο αλλά προσθέστε τον λίγο πριν τελειώσει το μαγείρεμα γιατί ο βρασμός τον καταστρέφει. Μπορείτε επίσης να βάλετε 2-3 κλωνάρια άνηθου και 1 δεντρολίβανου σε 1 μπουκάλι λάδι (ή ξύδι) και να το χρησιμοποιήσετε αφού το αφήσετε λίγες μέρες.
Αν πάλι υποφέρετε από κακοσμία του στόματος μπορείτε να μασήσετε σπόρους άνηθου!