Εδώ που είμαι...

Κάθομαι μόνος..ναι ολομόναχος

Πίνω ένα άχρωμο υγρό χωρίς φυσαλίδες και ξυνή γεύση.


 Το ίδιο, αλλά με κίτρινο καλαμάκι, πίνει και ο ηλικιωμένος κύριος που έχει πιάσει την αγαπημένη μου θέση δίπλα στη τζαμαρία.

 Φοράει κασκόλ,  γυαλιά ηλίου, έχει τα χέρια σταυρωμένα ανάμεσα στα πόδια του και κουνάει συνέχεια το σαγόνι του σα να αναμασάει κάτι που δυσκολεύεται  να καταπιεί.

Εδώ και ώρα κάνει νόημα στο γκαρσόνι σηκώνοντας ψηλά το άδειο μπουκάλι του νερού.

 Σηκώνεται από τη θέση του.

 Του προσφέρω το δικό μου. «Δε το χρειάζομαι».

Το κρατάει με τα δύο του χέρια και ξανακάθεται. Γεμίζει το ποτήρι του.

 Δυο σταγονίτσες τινάζονται στα γυαλιά του.

 Τα βγάζει και μπορώ να δω τα μάτια του.

 Από το βλέμμα του υποψιάζομαι οτι προσπαθεί να καταπιεί τις


 αναμνήσεις του.