Γιατί άραγε?

Eίναι πραγματικά πολύ δύσκολο να βρεις ένα στρείδι ανοικτό.


Ο γνωστός Γάλλος φυσιοδίφης Ζακ Ρεσώ, για παράδειγμα, πέρασε τη μισή ζωή του ψάχνοντας για ένα.
Και όταν επιτέλους βρήκε, το κοίταξε έκθαμβος και το ρώτησε γεμάτος απορία το ερώτημα που τον βασάνιζε τόσο καιρό.


«Τι είναι αυτό που φοβάσαι τόσο και είσαι πάντα ερμητικά κλεισμένο;».


...τότε το στρείδι έκλεισε αμέσως τρομαγμένο.

Τόσες ευχές... όσα τα φωτάκια!!!

καλές γιορτές σε όλους

Μπορούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε

Ο καιρός δείχνει να κρατάει. Ουρανός και θάλασσα συμφωνούν.

Αλλά εμείς δε φοβόμαστε. Έτσι Μίμη;

Έτσι …έτσι… Κούραση νιώθουμε μόνο. Το έχει αυτό το καλό η κούραση -παραμερίζει το φόβο.

Γιατί  λέει το μυαλό στο υπόλοιπο σώμα: αφού εσύ δε μπορείς, αναλαμβάνω εγώ, μη φοβάσαι. Και το σώμα κάνει πως δε φοβάται. Γίνεται και το ανάποδο. Πήγαινε ‘λα.

-Αφεντικό αφού η φουρτούνα με ζαλίζει γιατί μπήκαμε στο σκάφος;
-Δεν είμαι εγώ το αφεντικό σου. Ο  άλλος είναι.

 Από τη ζαλάδα αλλού πατάς κι αλλού βλέπεις.
-Γιατί εσύ είσαι καλύτερος;

Άλλη νότα πατάς και άλλη παίζεις. Που είναι το αφεντικό μου; Ζαλίζομαι και φοβάμαι.
-Στο κατάστρωμα.
-Δε φοβάται;
-Τι να φοβηθεί ρε; Άντρας είναι. Εσύ δεν είσαι άντρας;
-Όχι ρε δεν είμαι άντρας. Αρσενικό είμαι

Μυστικά και ψέματα

Έχω ένα μυστικό τόσο μυστικό που δεν μπορώ να το πω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

Γιατί ξέρω πως αν του το πω σίγουρα θα το μαρτυρήσει.

Έτσι κάνω συνεχώς πως δεν το ξέρω.

Όμως έρχονται κάτι βράδια σαν κι αυτό που σχεδόν δεν μπορώ να κρατηθώ.

Θέλω οπωσδήποτε να μου το πω.

Κάθομαι τότε μπροστά στον υπολογιστή και γράφω μια ψεύτικη ιστορία για ένα μυστικό τόσο μυστικό που δεν μπορώ να το πω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

Και ξεγελιέμαι.

Ο Γιώτης και η Γιώτα

           

Θέλεις να κάνουμε ένα ταξίδι; Ρώτησε ο Γιώτης.
Θέλω, απάντησε η Γιώτα. Πότε;
Τώρα, αμέσως, είπε ο Γιώτης.
Τι βιαστικά που είναι τα αγόρια  είπε η Γιώτα. Και που θα πάμε;
Μακριά είπε ο Γιώτης.
Τότε θέλουμε βαλίτσες. Δε γίνεται να κάνουμε ταξίδι χωρίς βαλίτσες. Ας το κάνουμε αύριο, είπε η Γιώτα.
Μα, ούτε αύριο θα έχουμε βαλίτσες, είπε ο Γιώτης.
Δίκιο έχεις, είπε η Γιώτα. Ούτε αύριο θα έχουμε βαλίτσες. Ούτε αύριο θα πάμε ταξίδι.

 Εκτός …
Εκτός; Ρώτησε ο Γιώτης.
Εκτός αν πάρουμε βαλίτσες στο δρόμο, είπε η Γιώτα.
Τι μανία έχετε εσείς τα κορίτσια με τις βαλίτσες, είπε ο Γιώτης. Τι να τις κάνουμε τις άδειες βαλίτσες;
Δεν θα είναι άδειες, είπε η Γιώτα. Θα βάλουμε μέσα το ταξίδι μας.

καλημέρα

Ξυπνάς και το -ξυπνητήρι του μυαλού- σου υπενθυμίζει πως ο πονοκέφαλος  φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να είναι το πρώτο πράγμα που σε υποδέχεται μαζί με το σκληρό φως.

 Εσύ πάλι το έχεις συνηθίσει.

Ανάβεις μια πίπα μόνο και μόνο για να πνιγείς στον ίδιο το βήχα σου και πίνεις ένα χυμό από φρέσκα πορτοκάλια, έτσι για να ειρωνευτείς λίγο την κατάσταση σου.

 Στη τηλεόραση, κάπου ανάμεσα στα κανάλια ακούς μια διαφήμιση για τράπεζες και αυτό σου ξαναθυμίζει τον πονοκέφαλο που πιστός στο πρωινό ραντεβού του έχει βαλθεί να σου ξεριζώσει τα μάτια.

Παίρνεις ένα παυσίπονο.

Παίρνεις και δεύτερο.

Μετά τη διαφήμιση της τράπεζας, δυο δημοσιογράφοι διαφημίζουν την επικείμενη πτώχευση της χώρας.

Στην αρχή δεν μπορείς να καταλάβεις που τελειώνει το πρώτο και που αρχίζει το δεύτερο. Όπως ακριβώς το βραδινό μεθύσι και ο πρωινός πονοκέφαλος.

Όσα παυσίπονα και να πάρεις ξέρεις πως την επόμενη μέρα θα είναι πάλι εκεί.

Είναι ανήθικο…

Είναι ανήθικο........
Όταν κάποιος σου καταθέτει τον πόνο του, να του πεις ότι πονάς ή έχεις πονέσει περισσότερο.

Όταν κάποιος σου καταθέτει την αγάπη του, να του πεις ότι αγαπάς ή έχεις αγαπήσει περισσότερο.

Μπορώ να υπάρχω χωρίς συγκριτικούς βαθμούς.

Αν θέλω…

Και λέω εγώ τώρα…

Αν έχεις την ακατανίκητη τάση

να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος,

αλλά κάθε φορά κάνεις μία,

μικρή έστω,

διορθωτική κίνηση,

υπάρχει περίπτωση κάποτε,

να πάψει να χαρακτηρίζεται ως λάθος?

Στη ζωή,

δεν παίρνεις αυτό που δίνεις.

Στη ζωή,

παίρνεις αυτό

που βαθιά μέσα σου

πιστεύεις ότι αξίζεις

να πάρεις.

Πριν διαφωνήσεις, απλά δες γύρω σου..
ή μέσα σου..

Ταξιδεύοντας με… έναν ενδοιασμό και μια βεβαιότητα

Θα γράψω ένα βιβλίο.

Έχω βρει και τον τίτλο.

Η αβάσταχτη βαρύτητα του δίνε.

Θα το αφιερώσω σε αυτούς που μου δίδαξαν να δίνω από το υστέρημα χωρίς να περιμένω το περίσσευμα.

Θα πρόκειται για επικριτικά ειρωνική αφιέρωση διότι δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος από την διαπαιδαγώγησή μου.

Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι λησμόνησαν να με ενημερώσουν πως πολλοί άνθρωποι έχουν διδαχθεί να εισπράττουν από το υστέρημα του άλλου για να διασφαλίσουν εγκαίρως το δικό τους περίσσευμα.

Είναι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που στο τέλος σε κατηγορούν επειδή δεν έχεις περίσσευμα.

Ναι, θα το γράψω.

Έχω έμπνευση.

Αν και μου περισσεύει...χμ...

ένας ενδοιασμός

-μήπως η έμπνευση που γεννά η μιζέρια των καιρών είναι ψεύτικη;

Και μια βεβαιότητα

-πως η σιωπή είναι οργή που διαψεύδεται.

Παράπονο.. εν πλώ

Το κατηγορητήριο ήταν αμείλικτο και οι δικαστές σκληροί.

«Κατηγορείσαι για εσχάτη εφηβεία»

Τα στοιχεία αδιάσειστα.
 «Ως γνωστόν, τα παιδιά ονειρεύονται χωρίς να ροχαλίζουν. Αντιθέτως, οι ώριμοι άνδρες ροχαλίζουν χωρίς να ονειρεύονται. Εσύ κατηγορούμενε ροχάλιζες ενώ ονειρευόσουν.»

Ο κατηγορούμενος χασμουρήθηκε. Ο δικαστής συνέχισε.

«Το αδίκημα της παρατεταμένης εφηβείας είναι βαρύτατο και ο πρότερος αθόρυβος ύπνος δεν αναγνωρίζεται ως ελαφρυντικό.

Ο κατηγορούμενος ξαναχασμουρήθηκε. Ο δικαστής αγριοκοίταξε.

«Ως εκ τούτου το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο σου επιβάλει την εσχάτη των ποινών.
 Κατηγορούμενε ακυρώνεσαι ως πατέρας. Λύεται η συνεδρίαση».

Ο κατηγορούμενος λύθηκε στα γέλια.

Θυμήθηκε ένα μεσημέρι που ξύπνησε με το bibi να έχει σκαρφαλώσει πάνω του, σκεπάζοντας με τα χεράκια του το στόμα παρακαλώντας: «τσώπα μπαμπά! τσώπα, να κοιθούμε!».

Και μετά από χρόνια πολλά έβαλε τα κλάματα.

θέλω να γράψω...αλλά τι?

وطني الكويت سلمت للمجد *** وعلى جبينك طالع السعد

وطني الكويت***وطني الكويت***وطني الكويت سلمت للمجد

يا مهد آباءالأولى كتبوا *** سفرالخلود فنادت الشهب

الله أكبر إنهم عرب *** طلعت كواكب جنة الخلد

بوركت يا وطني الكويت لنا *** سكنا وعشت على المدى وطنا

يفديك حر في حماك بنى *** صرح الحياة بأكرم الأيدي

نحميك يا وطني وشاهدنا *** شرع الهدى والحق رائدنا

وأميرنا للعز قائدنا *** رب الحمية صادق الوعد

με γέρο βοριά ταξίδευε και νότο παλικάρι

Ξημέρωμα

«Πες μου μια ιστορία».

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας πιστολάς...»

«Όχι, τέτοια. Μια ρομαντική θέλω.»

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι.»

«Έτσι μπράβο».

«Που ερωτεύτηκε έναν πιστολά...»

«Είσαι ένα καθίκι».

Ιθάκη...πρωί....γεμάτη φως

Σταμάτησα να πιω λίγο νερό.

Στήριξα το ποδήλατο στο παγκάκι, αλλά ξέχασα να σβήσω το φως και το έβαλα σε μπελάδες.

Το αγοράκι που πριν στριφογυρνούσε γύρω από τη μαμά του πλησίασε και άρχισε να στριφογυρίζει γύρω από το ποδήλατό μου.

Κρατούσε ένα άδειο πλαστικό μπουκαλάκι.

Ξαφνικά σταμάτησε, έβαλε το μπουκάλι κάτω από την αναμμένη λάμπα και άρχισε να το «γεμίζει» με φως.

Μόλις «γέμισε», έτρεξε στη μαμά του. Εκείνη πήρε το μπουκάλι, ήπιε , χαμογέλασε και το πρόσωπό της φωτίστηκε.

Για φαντάσου, σκέφτηκα.....

Άδειασα το μπουκάλι μου και πήγα να το γεμίσω κι εγώ με φως.

-Στάσου να βοηθήσω, φώναξε το αγόρι, είναι πολύ βαρύ όταν γεμίσει!

-Έχω περισσότερη δύναμη από σένα, είπα.

-Ναι αλλά εγώ έχω περισσότερη φαντασία από σένα, μου απάντησε.

φιλία,σχέση,ευγνωμοσύνη

«Μεγάλο πράγμα η φιλία
, άλλοτε φωτεινή, ζεστή, άλλοτε σκιερή, δροσερή.
Μικρό πράγμα η καβάτζα,
χουχουλιάζει στη ζέστη, κρύβεται βολεμένη στη σκιά».
Ο Νώντας μονολογεί χτυπώντας μονότονα την ίδια νότα.
«Οι φίλοι δίνουν από το υστέρημα όχι από το περίσσευμα, χαίρονται με τη χαρά σου, περισσότερο από όσο λυπούνται με την λύπη σου
-το είχα δει γραμμένο σε μια ταβέρνα αυτό, δεν είναι δικό μου,
πιάσε ένα τσίπουρο με μεζέ ρε Σταύρο.
Τι έλεγα; Α ναι!#
Για την φιλία για σχέση για οτιδήποτε…
Αυτοί οι γραφιάδες φλυαρούν αλλά που και που τους έρχεται και κάνα καλό στο μυαλό όπως αυτό:
η φιλία θέλει αγάπη και η αγάπη ευγνωμοσύνη.
Εκεί στηρίζονται όλα. Στην ευγνωμοσύνη.
Το κακό όμως με δαύτη είναι ότι πρέπει να σκεφτείς πρώτα για να τη νιώσεις.»

ενα τέλειο ταξίδι

Διαφυγή........

Ζήλεψα διαβάζοντας… και αναρωτήθηκα
Ποια είναι η δική μου φιλοσοφία για τη ζωή;
Ποιο είναι το νόημά της;
Δύσκολη ερώτηση.
Μετά σκέφτηκα:
Όταν οι μαθητές δυσκολεύονται να βρουν το νόημα της ζωής τι τους λες; Τους λες να
αλλάξουν την ερώτηση, να την φέρουν λίγο στα μέτρα τους, να την κουβεντιάσουν με
τον εαυτό τους, να παίξουν με τις λέξεις να τις ανακατέψουν και ιδού μια όχι
δύσκολη ερώτηση:
Ποια πράγματα δίνουν νόημα στη ζωή;
Εδώ εμφανίζεται ο σπαστικός καθηγητής:
Αν βρεις τα πράγματα που δίνουν νόημα στη ζωή σου θα βρεις και το νόημά της;
Χρειάζομαι ερώτηση διαφυγής.
Βρήκα!!!
Τι είναι πιο εύκολο;
Να έχεις την ερώτηση και να ψάχνεις την απάντηση ή να έχεις την απάντηση και να
ψάχνεις την ερώτηση;

38*37'56''Β 24*10'56''Ε

Προχθές που είχε πανσέληνο βγήκαμε μαζί με τον Στιφάδο – τον κούνελό μου- στην βεράντα, ανεβάσαμε την τέντα και σταθήκαμε να θαυμάσουμε το φεγγαράκι.

Αυτός όμως σαν κάτι να φοβήθηκε κι έτρεξε μέσα στο σπίτι.

Κρύφτηκε πίσω από τον καναπέ.

Με τα χίλια ζόρια μου αποκάλυψε τον φόβο του, πως το φεγγάρι λέει θα του πέσει στο κεφάλι.

Του εξήγησα πως το φεγγάρι δεν πέφτει γιατί κινείται γύρω από την γη.

Δεν πείστηκε.

Αναγκάστηκα να κατεβάσω την τέντα για να ξαναβγεί στην βεράντα.

«Δηλαδή ότι κινείται δεν πέφτει;» ρώτησε αφού άδειασε το πιάτο του.

«Ακριβώς» του απάντησα.

«Και συ που τρέχεις όλη μέρα γιατί τα βράδια πέφτεις ξερός και ξεχνάς να μου μιλήσεις;».

Κάτι τέτοια μου λέει και με κάνει με τα κρεμμυδάκια.