Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

...δε γράφω συχνά πια...

....

Δε γράφω συχνά πια.
Κι ότι γράφω πια το σβήνω.
Όμως απόψε μόνο για ένα πράγμα μπορώ να σου πω.
Για τους φίλους μου.Πόσο περήφανος είμαι για κάθε ένα από αυτούς!!!
Ξεχωριστά!!
Ξεχωριστοί!
Ο καθένας κάνει τη μικρή του φυλακή να τραγουδάει.
Και στο επισκεπτήριο μου χαμογελά.
Γιατί, στη μεγάλη υποχώρηση, ακόμη και τότε, σημασία δεν έχει αν σκύψεις το κεφάλι.
Άλλα να γνωρίζεις πως κι αν ηττήθηκες, οφείλεις να υπερασπιστείς την ήττα σου.
Για να νικήσεις την επόμενη ημέρα.
Ο ουρανός είναι στενός για τους δειλούς και πεδιάδα για τους ονειροπόλους.
Στην άκρη του, καβάλα στους ανεμόμυλους, μεθάμε το ηλιοβασίλεμα.
Και περιμένουμε τον ήλιο στο πρώτο της άνοιξης αντάμωμα.
Μη φοβάσαι, να ελπίζεις.Εδω είμαι...
Σ αγαπώ πολύ.