Αντίο φιλαράκι μου

2 Μήνες......Απο μένα σε μένα...........

Σε λίγο ξημερώνει.

Η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας φίλε μου, λένε πως είναι αυτή.

Τώρα, λίγο πριν η πρώτη σταγόνα φωτός μουτζουρώσει το μαύρο καμβά του ουρανού....Συλλογιέμαι τον άνθρωπο.

Το φοβισμένο εκείνο τριχωτό πλάσμα, που άφησε πίσω του τις σπηλιές στη μεγάλη περιπέτεια για τα άστρα.

Συλλογιέμαι το ταξίδι του νου.

Τις εξεγέρσεις του νου.

Τις ελπίδες της ψυχής.

Την αναζήτηση.

Την ομορφιά, την αγάπη για την ομορφιά.

Την αγάπη.

Συλλογιέμαι τον άνθρωπο.

Έπλασε και σκότωσε θεούς.Σκότωσε και έπλασε τον ίδιο του τον εαυτό.

Τα έβαλε με το αδύνατο, πολέμησε το δυνατό.

Κάθε γενιά αφήνει κάτι στην επόμενη.

Τη σκοτεινιά διαδέχεται το φως.Το φως της ελπίδας.

Ο άνθρωπος είναι το πλάσμα της ελπίδας.

Η ίδια του η ύπαρξη είναι ελπίδα.

Αυτό μας διδάσκει το ποτάμι του χρόνου.

Αυτό μας διδάσκει το αίμα που χύθηκε και χύνεται.

Το αίμα που φτιάχνει τον καλύτερο άνθρωπο.

Δεν είναι εύκολο, το ξέρω.

Μάθαμε όμως τόσα, ακόμη μαθαίνουμε και έχουμε τόσα να μάθουμε ακόμη.

Μην απελπίζεσαι.

Μαζί προχωράμεΕγώ. Εσύ.

Αύριο αυτός, μεθαύριο αυτοί.

Ξημερώνει και σε αγαπάω φίλε μου.

Ξημερώνει και δημιουργώ.

Ελπίζω.