Προχθές που είχε πανσέληνο βγήκαμε μαζί με τον Στιφάδο – τον κούνελό μου- στην βεράντα, ανεβάσαμε την τέντα και σταθήκαμε να θαυμάσουμε το φεγγαράκι.Αυτός όμως σαν κάτι να φοβήθηκε κι έτρεξε μέσα στο σπίτι.
Κρύφτηκε πίσω από τον καναπέ.
Με τα χίλια ζόρια μου αποκάλυψε τον φόβο του, πως το φεγγάρι λέει θα του πέσει στο κεφάλι.
Του εξήγησα πως το φεγγάρι δεν πέφτει γιατί κινείται γύρω από την γη.
Δεν πείστηκε.
Αναγκάστηκα να κατεβάσω την τέντα για να ξαναβγεί στην βεράντα.
«Δηλαδή ότι κινείται δεν πέφτει;» ρώτησε αφού άδειασε το πιάτο του.
«Ακριβώς» του απάντησα.
«Και συ που τρέχεις όλη μέρα γιατί τα βράδια πέφτεις ξερός και ξεχνάς να μου μιλήσεις;».
Κάτι τέτοια μου λέει και με κάνει με τα κρεμμυδάκια.
