....μονότονες

Μια φορά μπήκα στο αεροπλάνο και πήγα πολύ μακριά αλλά δεν το κατάλαβα γιατί έφτασα πολύ γρήγορα.
Ακόμα κι όταν βγήκα από τον υπόγειο και περπάτησα στους δρόμους της φημισμένης μεγαλούπολης σέρνοντας την βαλίτσα μου,
είχα αυτό το νιώσιμο καθώς τα ροδάκια της χοροπηδούσαν στις πλάκες αναπαράγοντας τον ίδιο ξερό μονότονο ήχο.

«Κι αν συμβεί κάτι και πρέπει να φύγω, να γυρίσω αμέσως πίσω;

Σιγά! Εύκολο! Τρεις ώρες δρόμος.

Ναι, αλλά θα βρω εισιτήριο αμέσως;

Αυτό δεν είναι εύκολο. Άρα είναι δύσκολο. Άρα είμαι μακριά!»

Είχα μπερδευτεί.

Μπορεί να έφταιγαν και τα σύννεφα με την μονοτονία τους
-πετάξαμε από πάνω τους-
που με εμπόδισαν να νιώσω την αλλαγή.

Τα έχει αυτά η μονοτονία.

Νομίζεις ότι δεν αλλάζει τίποτα και από κάτω αλλάζουν όλα.