Ο κύριος Χ ήταν ένας άνθρωπος που καταπιάστηκε με πολλά πράγματα στη ζωή του.
Ήταν δραστήριος. Αγαπούσε τη ζωή. Και σε μεγάλο βαθμό την απολάμβανε.
Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα άλλαξαν λίγο.
Ο κύριος Χ άρχισε να χάνει τα πράγματα του.
Όχι, δεν εξαφανίζονταν μυστηριωδώς, αν και στην αρχή πολύ θα ήθελε να το πιστέψει.
- γιατί βλέπετε πάντοτε του άρεσαν τα μεγάλα μυστήρια –
Όχι, ο λόγος ήταν πολύ πιο απλός.
Ξεχνούσε που τα έβαζε, που τα ακουμπούσε, που τα ταχτοποιούσε.
Ο κύριος Χ τότε κατάλαβε πως είχε γεράσει.
Στην αρχή στεναχωρήθηκε.
Στεναχωρήθηκε πολύ είναι η αλήθεια, γιατί το γέρασμα του μυαλού είναι πολύ πιο οδυνηρό από ότι αυτό του σώματος.
Όμως είπαμε, ο κύριος Χ ήταν ένας άνθρωπος δραστήριος. Και πρακτικός.
Το μυαλό του δεν είχε γεράσει ακόμη τόσο ώστε να μην μπορεί βρει τη λύση.
Και τη βρήκε.
Αγόρασε ένα μεγάλο κόκκινο τετράδιο και έγραφε σε αυτό τη θέση κάθε αντικειμένου που έπιανε στα χέρια του.
Έτσι έλυσε το πρόβλημα του.
Και το χαμόγελο ξαναγύρισε στα χείλη του.
Όμως όχι για πολύ.
Ο κύριος Χ σύντομα κατάλαβε πως τώρα μπορεί να μην έχανε τα πράγματα του
Αλλά έχανε κάτι πολύ σημαντικότερο.
Το χρόνο του.
Και ήξερε πως δεν ήταν πια τόσο πολύς.
Ο κύριος Χ αποφάσισε να πετάξει το κόκκινο τετράδιο.
Και να ξεχάσει πόσο πολύ τον απασχολούσε πως ξεχνούσε.
Όμως όταν έψαξε για να το βρει, δεν ήταν έκεί που το είχε αφήσει.
Ο κύριος Χ σήκωσε τους ώμους απαλά και ξαναχαμογέλασε.
Απλά το έχασε.
