Οι
άνθρωποι πρέπει να ξεκουράζονται, να ησυχάζουν. Xρειάζονται το χρόνο τους, μόνοι. Το ’χουν
ανάγκη. Στον προσωπικό τους χώρο, να μαζέψουν δυνάμεις. Θα βάλω το ραδιόφωνο να
παίζει, για παρέα – κι αν με κουράσει, θα αφήσω να παίζουν οι δεκαοχτούρες και
τα καναρίνια της γειτονιάς..παίρνω ένα βιβλίο
Τα μάτια μου ψάχνουν τις επιφάνειες, σταματάω σ ένα σημείο που
απεικονίζει ένα χάρτη του προηγούμενου αιώνα. Δεν είναι πολύ ευδιάκριτος, όμως
αν πλησιάσεις μπορείς να κάνεις ένα μίνι μάθημα γεωγραφίας: μια επανάληψη στις
πρωτεύουσες και ποιες χώρες συνορεύουν με ποιες... Από μακριά, τα περιγράμματα
σου δίνουν μια ιδέα των μεγεθών. Πόσο μικρή είναι η Ευρώπη!
Τα πράγματα σπάνια μπαίνουν στη θέση
τους, από την άλλη,
και οι ευκαιρίες δεν είναι ποτέ ίσες. Σε έναν δίκαιο κόσμο κανείς δεν θα ’πρεπε
να έχει περισσότερα δικαιώματα από κάποιον άλλο, ευνοϊκότερη μεταχείριση. Αλλά
και πάλι, σε έναν δίκαιο κόσμο, ο αγώνας, το πείσμα, η προσπάθεια δεν θα έπρεπε
να ανταμείβονται; Όπως και να το δεις, ο κόσμος μας δεν είναι δίκαιος...
Άλλοι
πασχίζουν περισσότερο, κάνουν ό,τι μπορούν κι ακόμα παρά πάνω, κι άλλοι
κάθονται και τους παρατηρούν. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν παίρνουν καν χαμπάρι,
είναι αλλού. Ζουν όλοι μαζί.
Πάω να πλύνω τα πιάτα . Το σπίτι όταν είναι καθαρό είναι πιο
φιλόξενο. Μερικοί άνθρωποι δεν αντέχουν την ακαταστασία κι άλλοι ούτε που την
προσέχουν. Ίσως γιατί έχουν μυωπία ίσως γιατί δεν τους το έμαθε ποτέ κανείς.
Κάνω βόλτες γύρω απ’ το μεγάλο τραπέζι...
Η ζωή μας
κάνει κύκλους.
Αν αγαπάς κάποιον του το λες. Και περιμένεις να δεις αν σ’ αγαπάει
κι αυτός. Αν όχι, φεύγεις. Αν αγαπάς κάποιον του δίνεις χώρο. Αν τον αγαπάς τον
σέβεσαι, δεν τον κάνεις ένα με σένα, του κλείνεις το μάτι με διάθεση
παιχνιδιού. Πηγαίνεις να τον βρεις, το παιχνίδι είναι η χαρούμενη πλευρά της
ζωής.
Οι άνθρωποι
αγαπούν με διαφορετικούς τρόπους. Αν δεν είναι σε ανάγκη, αν είναι στοιχειωδώς
συμφιλιωμένοι με τον εαυτό τους, προσπαθούν να καταλάβουν ο ένας τον τρόπο του
άλλου.
Κοιτάζω τον υπολογιστή με καχύποπτο
βλέμμα, από αμηχανία.
Αποφασίζω να μην τον ανοίξω, τι έχω να κερδίσω πέρα απ’ την οικειότητα της
συνήθειας; Οι συνήθειες, όσο ωραίες και να ’ναι, πρέπει κάποτε να σπάνε ή να αλλάζουν με άλλες. Για αλλαγή σκέφτομαι
ανθρώπους στον πραγματικό κόσμο, ποιον έχω καιρό να δω, ποιον έχω επιθυμήσει.
Είναι ένα βήμα...
Γενικά πλέον oι άνθρωποι είναι και δεν είναι διαθέσιμοι. Έχουν άγχος, νεύρα,πάσχουν από
πονοκεφάλους, το κεφάλι τους πάει να σπάσει. Πώς να τους βοηθήσεις; Μπορείς να
τους πάρεις τις έγνοιες; Δεν μπορείς. Μόνο να τους χαμογελάσεις τρυφερά, να
τους αγγίξεις λίγο και να τους αφήσεις να σου σφίξουν το χέρι.
Ένας άνθρωπος
ασφυκτιά, είναι κυκλωμένος, δεν ξέρει κατά πού να τραβήξει. Ένας άλλος θέλει να
αφήσει τη μιλιά του ελεύθερη, να το βγάλει από μέσα του, έτσι μόνο θα νιώσει
καλύτερα. Αρκεί να υπάρχει κάποιος να τον ακούσει. Αντί να ανοίξω τον
υπολογιστή,παίρνω χαρτί και γράφω.. δυναμώνω το ραδιόφωνο..έχει υπέροχη
μουσική..θαλασσινή
Οι άνθρωποι δεν έχουν υπομονή. Και δεν ακούν ο ένας τον άλλο. Θέλουν
να πουν το δικό τους, αυτό που καταλαβαίνουν με το μυαλό τους. Και φλυαρούν,
μιλούν ακατάπαυστα όλοι μαζί κάνοντας φασαρία. Όταν είσαι μέρος της φασαρίας
δεν μπορείς να την καταλάβεις, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πέρα. Είναι χρήσιμο να
παίρνει κανείς απόσταση: να σιωπά, να ακούει, να καταλαβαίνει. Να βγαίνει από
τον εαυτό του, να παρατηρεί. Κι έτσι να βοηθάει και τους άλλους.
Κολλάω τα χαρτάκια στις σημειώσεις
μου, Η μοναξιά είναι
ένα βήμα προς τα μέσα. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να μείνει μόνος λίγες ώρες
μέσα σε ένα δωμάτιο είναι δυστυχισμένος, νομίζω το είπε κάποιος αυτό! δεν
θυμάμαι ποιός..
Eίναι
παράξενα όντα, oι άνθρωποι, νομίζουν ότι αυτό που θέλουν είναι το σωστό, το
δίκαιο. Είναι που δεν αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν απειροελάχιστη κουκίδα
στο σύμπαν, τους λείπει η φαντασία. Άλλοι, πάλι, κατατρέχονται από σύνδρομο
καταδίωξης, κλείνουν όλη την ώρα τις κουρτίνες μη και τους δουν, φαντάζονται
ότι πέφτουν θύματα συνωμοσίας. Κάποιοι είναι πολύ θυμωμένοι, πρέπει να
προσέχεις όταν τους μιλάς, μην πεις κάτι λάθος και τους προσβάλλεις. Άλλοι
νιώθουν ανήμποροι, βλέπουν το χρόνο να φεύγει κι αυτοί μένουν καθηλωμένοι σε
ένα αβέβαιο παρόν. Κι άλλοι συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά που όταν
δεν ικανοποιούνται οι επιθυμίες τους μουτρώνουν. Είναι οι ίδιοι που παίρνουν
πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, που νομίζουν ότι είναι κάποιοι και φουσκώνουν
από περηφάνεια και ματαιοδοξία. Υπάρχουν και οι καλόπιστοι..
Είναι κι
αυτοί που δεν το βάζουν κάτω, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνουν κι ας είναι άξιοι.
Κρίμα που η ζωή δεν είναι πιο γενναιόδωρη μαζί τους. Αν έχεις να τους δεις
καιρό, φαντάζεσαι πως τα ’χουν καταφέρει. Κι αν όχι, σκέφτεσαι πως τελικά
κανείς δεν σου χρωστά, τίποτα δεν σου χαρίζεται, εκτός κι αν είσαι τυχερός.
Πρέπει να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι γι’ αυτό που θέλεις, κι ίσως το καταφέρεις.
Ό,τι και να γίνει, σημασία θα έχει που προσπάθησες.
Τελικά, το ραδιόφωνο δεν ήταν κακή
επιλογή...
Έχω ανάγκη να βγώ θάλασσα.. κάπου προς
τα κεί..
να! να! εδώ.. το βρήκα
