αλλά γη

Ξεκινάς από την αρχή λοιπόν.


Για άλλη μια φορά.


Όπως οι εξερευνητές εκείνοι με τις βενζινοκίνητες ψαρότρατες.


Και τα χιλιομπαλωμένα δίχτυα.


Που όλοι τους περνούσαν για ψαράδες, αλλά ψαράδες δεν ήταν.


Και κάθε τόσο φεύγανε με τις σκουριασμένες βάρκες τουςκι αναζητούσαν έναν τόπο να βάλουν γερά θεμέλια, να μπολιάσουν τη γη με τσιμέντο κι ατσάλι.


Να ορθώσουν έναν πύργο στο κέντρο της πιο μεγάλης πόλης.


Κι ύστερα να ξαναφύγουν.


Για μια άλλη γη.

Άγνωστη κι επικίνδυνη, αλλά γη.

χωρίς λόγια

καλός καιρός

καλός καιρός
Μπαλκόνι.Φυσάει λίγο, κάνει ζέστη.

Λυκόφως και στο βάθος σκοτάδι.

Νυχτοπεταλούδες τριγυρίζουν ανάμεσα στη λάμπα και στο ψάθινο καπέλο της.

Καλοκαίρι, αλλά ο αέρας δε μυρίζει θάλασσα.

Όχι ακόμη.

Το φεγγάρι προσπαθεί να βγει.

Τα σύνεφα δεν το αφήνουν.

Το πιέζουν προς τα κάτω.

Εκείνος σου κάνει πατητές στα ρηχά, κι όμως εσύ δεν πατώνεις.

Ξανανοίγεις τα μάτια σου και παρατηρείς: ο βυθός είναι στη θέση του.

Η θάλασσα ανέβηκε.

Γέμισε τους δρόμους και τα στενά κι έφτασε μέχρι τα κάγκελα.

Δίπλα στα πόδια σου ένας αστερίας.

Και στην κεραία απέναντι σου μπλεγμένος ένας πράσινος κισσός.

Την άνοιξη τη φέρνουν λένε τα χελιδόνια.

Το καλοκαίρι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου.

...δε γράφω συχνά πια...

....

Δε γράφω συχνά πια.

Κι ότι γράφω πια το σβήνω.

Όμως απόψε μόνο για ένα πράγμα μπορώ να σου πω.

Για τους φίλους μου.Πόσο περήφανος είμαι για κάθε ένα από αυτούς!!!

Ξεχωριστά!!

Ξεχωριστοί!

Ο καθένας κάνει τη μικρή του φυλακή να τραγουδάει.

Και στο επισκεπτήριο μου χαμογελά.

Γιατί, στη μεγάλη υποχώρηση, ακόμη και τότε, σημασία δεν έχει αν σκύψεις το κεφάλι.

Άλλα να γνωρίζεις πως κι αν ηττήθηκες, οφείλεις να υπερασπιστείς την ήττα σου.

Για να νικήσεις την επόμενη ημέρα.

Ο ουρανός είναι στενός για τους δειλούς και πεδιάδα για τους ονειροπόλους.

Στην άκρη του, καβάλα στους ανεμόμυλους, μεθάμε το ηλιοβασίλεμα.

Και περιμένουμε τον ήλιο στο πρώτο της άνοιξης αντάμωμα.

Μη φοβάσαι, να ελπίζεις.Εδω είμαι...

Σ αγαπώ πολύ.

Ο κύριος Χ άπαξ έχασε

Ο κύριος Χ ήταν ένας άνθρωπος που καταπιάστηκε με πολλά πράγματα στη ζωή του.
Ήταν δραστήριος. Αγαπούσε τη ζωή. Και σε μεγάλο βαθμό την απολάμβανε.
Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα άλλαξαν λίγο.
Ο κύριος Χ άρχισε να χάνει τα πράγματα του.
Όχι, δεν εξαφανίζονταν μυστηριωδώς, αν και στην αρχή πολύ θα ήθελε να το πιστέψει.
- γιατί βλέπετε πάντοτε του άρεσαν τα μεγάλα μυστήρια –
Όχι, ο λόγος ήταν πολύ πιο απλός.
Ξεχνούσε που τα έβαζε, που τα ακουμπούσε, που τα ταχτοποιούσε.
Ο κύριος Χ τότε κατάλαβε πως είχε γεράσει.
Στην αρχή στεναχωρήθηκε.
Στεναχωρήθηκε πολύ είναι η αλήθεια, γιατί το γέρασμα του μυαλού είναι πολύ πιο οδυνηρό από ότι αυτό του σώματος.
Όμως είπαμε, ο κύριος Χ ήταν ένας άνθρωπος δραστήριος. Και πρακτικός.
Το μυαλό του δεν είχε γεράσει ακόμη τόσο ώστε να μην μπορεί βρει τη λύση.
Και τη βρήκε.
Αγόρασε ένα μεγάλο κόκκινο τετράδιο και έγραφε σε αυτό τη θέση κάθε αντικειμένου που έπιανε στα χέρια του.
Έτσι έλυσε το πρόβλημα του.
Και το χαμόγελο ξαναγύρισε στα χείλη του.
Όμως όχι για πολύ.
Ο κύριος Χ σύντομα κατάλαβε πως τώρα μπορεί να μην έχανε τα πράγματα του
Αλλά έχανε κάτι πολύ σημαντικότερο.
Το χρόνο του.
Και ήξερε πως δεν ήταν πια τόσο πολύς.
Ο κύριος Χ αποφάσισε να πετάξει το κόκκινο τετράδιο.
Και να ξεχάσει πόσο πολύ τον απασχολούσε πως ξεχνούσε.
Όμως όταν έψαξε για να το βρει, δεν ήταν έκεί που το είχε αφήσει.
Ο κύριος Χ σήκωσε τους ώμους απαλά και ξαναχαμογέλασε.
Απλά το έχασε.