Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

…για ένα σιγανό ποταμάκι


Από μικρό με συμβούλευαν να φοβάμαι τα σιγανά ποταμάκια, μα εγώ δεν καταλάβαινα γιατί. Αντίθετα αυτά μόνο συμπαθούσα. Τα άλλα τα φοβόμουν.

Γιατί δηλαδή να πρέπει να φοβάμαι κάτι που κυλάει τόσο απαλά και ήσυχα; Κι εγώ ήμουν ήσυχος μα δεν με φοβόταν κανείς.

Πέρασε καιρός μέχρι να βρω μια απάντηση.

Πρώτα ακούστηκε ο θόρυβος του φορτηγού, μετά ο εκκωφαντικός ήχος της σιδερένιας καρότσας που άδειαζε. Ύστερα το φορτηγό έφυγε. Απόμεινε ένα βουητό.

Έτρεξα στο ποτάμι. Όσο πλησίαζα η βουή μεγάλωνε. Λαχάνιασα.

Έφτασα… τεράστιες πέτρες είχαν παραμορφώσει την όχθη. Είχαν στενέψει την κοίτη. Το νερό κυλούσε αγριεμένο ανάμεσά τους αφρίζοντας. Βουίζοντας. Το ποταμάκι δεν ήταν πια σιγανό.

Ώστε έτσι λοιπόν, σκέφτηκα, γι’ αυτό πρέπει να φοβάμαι τα σιγανά ποταμάκια, γιατί αγριεύουν όταν στριμωχτούν.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

διαφωνώ

Ανώνυμος είπε...

Το Νερό στο κειμενό σου συμβολίζει τη ζωή, τη δημιουργία, την κίνηση. Οι Πέτρες τις εμπειρίες μας, δυσάρεστες ή ευχάριστες έχουν την αξία τους στη ζωή μας. Σιγανά είναι τα ποταμάκια που δεν έχουν πέτρες δηλαδή οι άνθρωποι δίχως εμπειρίες. Τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Οι εμπειρίες μας ακολουθούν από την σύλληψή μας. Φοβόμαστε τις εντάσεις διότι δημιουργούν θόρυβο και αναστατώνουν την φαινομενική αλλά όχι ουσιαστική ηρεμία μας. Προσωπικά χαίρομαι που δεν είμαι μόνο ένα σιγανό ποταμάκι αλλά αντιθέτως κάποιες φορές θορυβώδες και αφρισμένο, αναστατώνοντας ίσως αυτούς που μ' αγαπούν και νοιάζονται για μένα, γιατί αφού νοιάζονται σημαίνει ότι υπάρχω.