Μές στο νερό σίγουρα δε τους ακούει!

Τρέχει με φόρα.

Αναρωτιέσαι τι τον κυνηγάει.

Ο δρόμος είναι στεγνός και σε κάθε του πάτημα τινάζεται σκόνη.

Είναι πρωί, ερημιά και φυσάει.

Κάνει κρύο, τα δέντρα καμένα και το βενζινάδικο που προσπερνάει άδειο.

Δεν ακούς πουλιά, μόνο την ανάσα του.

Το σκοτάδι κρύβεται για λίγο ακόμη στόν ορίζοντα.

Ο ήλιος διστάζει.

Εκείνος όμως συνεχίζει.

Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που κυνηγάει.

Ο δρόμος είναι ανήφορος και σε κάθε του πάτημα κομμάτια απο τη σόλα του διαλύονται και φεύγουν.

Δεν έχει ιδρώσει,δεν έχει λαχανιάσει,δε δείχνει κουρασμένος.

Εχει στο μέτωπο του σκόνη.Μπορεί να είναι και στάχτη των δέντρων.

Οι παλμοί της καρδιάς του έχουν πάντα τον ίδιο μονότονο ρυθμό.

Τα βήματά του το ίδιο.

Συνεχίζει.

Μέχρι που ο δρόμος γίνεται ίσιος ξανά.

Και τότε..........

Τρέχει για λίγα μέτρα ακόμη.

Και στο πρώτο φώς της μέρας,πηδάει στο γκρεμό.

Τον λούζουν οι χρυσές ακτίνες της αυγής στο άπιαστο μακροβούτι του για τον ωκεανό.

Κάποιοι φωνάζουν πως το ταξίδι του τέλειωσε.

Κάποιοι άλλοι πως τώρα μόλις αρχίζει.

Ομως εκείνος στην πραγματικότητα απλά υπάρχει.

Και μες στο νερό,σίγουρα δε τους ακούει!