Έχω ένα μυστικό τόσο μυστικό που δεν μπορώ να το πω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Γιατί ξέρω πως αν του το πω σίγουρα θα το μαρτυρήσει.
Έτσι κάνω συνεχώς πως δεν το ξέρω.
Όμως έρχονται κάτι βράδια σαν κι αυτό που σχεδόν δεν μπορώ να κρατηθώ.
Θέλω οπωσδήποτε να μου το πω.
Κάθομαι τότε μπροστά στον υπολογιστή και γράφω μια ψεύτικη ιστορία για ένα μυστικό
τόσο μυστικό που δεν μπορώ να το πω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.
Και έτσι ξεγελιέμαι........
1 σχόλιο:
Εγώ επιτρέπεται να διαφωνήσω;Σιγά μη συμφωνούσα!
Σχετικά με την ψεύτικη ιστορία δεν έχω να πω τίποτα.Το ρήμα"ξεγελάω"δε μας το'χουν διδάξει ακόμα στην Α'Δημοτικού.Έχουμε μείνει στο ρήμα"γελάω".(Πόση διαφορά κάνει ένα "ξε"!)
Τα μυστικά σου όμως είναι ωραίο να τα μαρτυράς στον εαυτό σου.Ξέρεις,τα μυστικά έχουν μια γλυκιά γεύση που θυμίζει παιδικά χρόνια:κάτι απ'το κρυμμένο λικέρ της γιαγιάς στο ντουλάπι,κάτι από περγαμόντο και σιρόπι καμένης καραμέλας.Όσο όμως τα κρατάς μεσ'του μυαλού σου τους κρυψώνες και δε σ ο υ τα λες,στερείς απ'τον εαυτό σου τη χαρά της νοσταλγικής γεύσης.
Ν.Χ.
Δημοσίευση σχολίου