καλό ταξίδι καπετάνιε μου

Σαστιστικό ταξίδι

Σε βλέπω να υπολογίζεις σκυφτός τις πιθανότητες.

Και να ματώνεις τις άκρες των δαχτύλων σου με το ίδιο αίμα που τρέχει στο φλοιό του εγκεφάλου σου.

Βάζεις τον εαυτό σου στο κέντρο και ορίζεις γύρω του ένα νησί με ακτίνα R, τους κρατάς όλους απ' έξω και αυτό το ονομάζεις άρνηση.

Κι όμως όσο κι αν απλώσεις το μυαλό σου, δεν μπορείς να καλύψεις όλη του την επιφάνεια.

π R στό τετράγωνο

Όχι, αυτό είναι κάτι που δε θα καταφέρεις ποτέ.Γιατί το π από καιρό έχει πεθάνει.

Για αυτό αντί να το απλώσεις, είναι πολύ προτιμότερο να το αλώσεις.

Και αντί να ψάχνεις για το πιθανόν, να ταξιδεύεις για το απίθανο.

ένα τραγούδι, αναμνήσεις, ομίχλη..

I close my eyes

Only for a moment and the moment's gone

All my dreams

Flash before my eyes of curiosity

Dust in the wind

All they are is dust in the wind

Same old song

Just a drop of water in an endless sea

All we do

Crumbles to the ground though we refuse to see

Dust in the wind

All we are is dust in the wind

Now

Don't hang on

Nothing lasts forever but the Earth and Sky

It slips away

And all your money won't another minute buy

Dust in the wind

All we are is dust in the wind

Dust in the wind

Everything is dust in the wind

Ήταν το ίδιο τοπίο. Περίπου τέσσερις μήνες μετά.

Ένα πρωινό που δε ζήλευε τίποτα το καλοκαιράκι.

Kαλαμάκι.. βουτηγμένο στην ομίχλη.

Από νωρίς γιατί μετά, όλα πήραν το χρώμα τους.Αναμνήσεις, όχι απαραίτητα
όμορφες.

Θυμάσαι τρείς μήνες πριν; Τέσσερις; Πέντε;Θυμάσαι κι ανατριχιάζεις.

Η κουβέντα σχετική με τους χαρακτήρες.

Ο ένας μετράει τα πάντα με το χρήμα, κουράζεται, τα θέλει όλα.Ο άλλος cool,
και δεν είναι η διαφορά ηλικίας, θέμα φιλοσοφίας είναι.

Όταν θέλεις να πιάσεις το φεγγάρι,

απογοητεύεσαι από την πεζή πραγματικότητα.

Τόσο πεζή, που δεν αρκείσαι, αλλά ούτε θέλεις, στο να απλώσεις το χέρι κάπου κοντά.

…για ένα σιγανό ποταμάκι

Από μικρό με συμβούλευαν να φοβάμαι τα σιγανά ποταμάκια, μα εγώ δεν καταλάβαινα γιατί. Αντίθετα αυτά μόνο συμπαθούσα. Τα άλλα τα φοβόμουν.

Γιατί δηλαδή να πρέπει να φοβάμαι κάτι που κυλάει τόσο απαλά και ήσυχα; Κι εγώ ήμουν ήσυχος μα δεν με φοβόταν κανείς.

Πέρασε καιρός μέχρι να βρω μια απάντηση.

Πρώτα ακούστηκε ο θόρυβος του φορτηγού, μετά ο εκκωφαντικός ήχος της σιδερένιας καρότσας που άδειαζε. Ύστερα το φορτηγό έφυγε. Απόμεινε ένα βουητό.

Έτρεξα στο ποτάμι. Όσο πλησίαζα η βουή μεγάλωνε. Λαχάνιασα.

Έφτασα… τεράστιες πέτρες είχαν παραμορφώσει την όχθη. Είχαν στενέψει την κοίτη. Το νερό κυλούσε αγριεμένο ανάμεσά τους αφρίζοντας. Βουίζοντας. Το ποταμάκι δεν ήταν πια σιγανό.

Ώστε έτσι λοιπόν, σκέφτηκα, γι’ αυτό πρέπει να φοβάμαι τα σιγανά ποταμάκια, γιατί αγριεύουν όταν στριμωχτούν.