Μπορούμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε

Ο καιρός δείχνει να κρατάει. Ουρανός και θάλασσα συμφωνούν.

Αλλά εμείς δε φοβόμαστε. Έτσι Μίμη;

Έτσι …έτσι… Κούραση νιώθουμε μόνο. Το έχει αυτό το καλό η κούραση -παραμερίζει το φόβο.

Γιατί  λέει το μυαλό στο υπόλοιπο σώμα: αφού εσύ δε μπορείς, αναλαμβάνω εγώ, μη φοβάσαι. Και το σώμα κάνει πως δε φοβάται. Γίνεται και το ανάποδο. Πήγαινε ‘λα.

-Αφεντικό αφού η φουρτούνα με ζαλίζει γιατί μπήκαμε στο σκάφος;
-Δεν είμαι εγώ το αφεντικό σου. Ο  άλλος είναι.

 Από τη ζαλάδα αλλού πατάς κι αλλού βλέπεις.
-Γιατί εσύ είσαι καλύτερος;

Άλλη νότα πατάς και άλλη παίζεις. Που είναι το αφεντικό μου; Ζαλίζομαι και φοβάμαι.
-Στο κατάστρωμα.
-Δε φοβάται;
-Τι να φοβηθεί ρε; Άντρας είναι. Εσύ δεν είσαι άντρας;
-Όχι ρε δεν είμαι άντρας. Αρσενικό είμαι