Κυριακή μεσημέρι

Ένας κύκλος κλεινει

Κυριακή μεσημέρι.

Όταν κάθισα να γράψω αυτές τις λίγες λέξεις, ούτε που φανταζόμουν τι θα ακολουθούσε.

To be honest, ούτε και μ΄ένοιαζε.

Ήμουν πολύ φορτισμένος στην προσπάθειά μου να εκφράσω αυτά που ένιωθα στον έναν και μοναδικό παραλήπτη που είχα στο κεφάλι μου- τον εαυτό μου-.
Και μετά, όταν κουτσά στραβά τα έγραψα, άρχισα να σκέφτομαι ότι όταν καταφέρνεις να πεις ΘΕΛΩ, έστω κι αν προσπαθείς εκ των υστέρων να το αναιρέσεις με λιλά σχόλια, έχεις ήδη κάνει ένα βήμα μπροστά.
Τρομακτικό!

Και μετά και μετά...είπα να πέσω με τα μούτρα στο μπροστά, το οποίο θέλει μπαλάκια για να το προσδιορίσεις και κατόπιν να το διεκδικήσεις. Ή να αφεθείς να σε διεκδικήσει εκείνο -στην περίπτωσή μου, αυτό κι αν θέλει μπαλάκια. Μ αυτά και με τ άλλα, το τελευταίο πράγμα που με ένοιαζε ήταν πώς θα κάνω μια σεμνή τελετή για το άνοιγμα της σελίδας μου.
Εκ των υστέρων λοιπόν:
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα email σας.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα τα σχόλια.
Εννοείται ότι δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τα σβήσω, πάντα το blog μου είχε και θα έχει, σχόλια ανοιχτά σε ανώνυμους και μη, χωρίς comment moderation, χωρίς ΠΟΤΕ να σβήσω ΕΝΑ σχόλιο.
Εννοείται πως δεν υπάρχει περίπτωση να το σβήσω, το blog περιέχει το πιο δύσκολο και σκοτεινό κομμάτι μου, που όμως πάντα θέλω να θυμάμαι. Περιέχει δικά μου και δικά σας σχόλια, ζεστά, έξυπνα, αστεία, κολακευτικά, καυστικά! Εννοείται ότι μ αρεσει όταν μου γράφατε ότι γουστάρατε αυτά που γράφω, υπάρχει κάποιος που δε γουστάρει τα καλά λόγια?
Εννοείται ότι θα σας ξαναβρώ και θα με ξαναβρείτε . Όχι εδώ φυσικά , τζάμπα έχασες τον ύπνο σου, , το σκούρο template δεν μου πάει πια, όπως ήδη έγραψα- άλλος ένας κύκλος κλείνει κι ενας νεος ανοιγει -κι εγώ βρίσκω άλλα χρώματα για φόντο στη ζωή μου, τέτοια που να ταιριάζουν με τα φωτεινά μου κομμάτια, είμαι σε φάση I have a dream και τέτοια τώρα, υπομονή κι όλα θα γίνουν.
Εννοείται ότι θα συνεχίσω να γράφω και να λέω αηδίες, και ότι τα σχόλια και πάλι θα μείνουν ανοιχτά, γιατί εννοείται ότι είμαι attention/comment whore και εννοείται ότι τα ανώνυμα/επώνυμα ανθρωπάκια που ποτέ δεν έμαθαν να σέβονται τον εαυτό τους και τους άλλους πάντα θα παίρνουν τα μπαλάκια όλων μας.

Σε όλα όσα κρατήσαμε βαθιά στην καρδιά μας τόσο, όσο
να γίνουν κομμάτι μας.