Με το φως της θαλασσας...............

Κάθε φορά που πατάω το πόδι μου εδώ, έχω την αίσθηση πως βρίσκω ένα κομμάτι της ψυχής μου...
Κάθε φορά που φεύγω είναι η ίδια αίσθηση: Κάτι αφήνω από μένα που δεν ξέρω αν θα ξαναβρώ....
Είναι που η λογική δεν βοηθάει να το εξηγήσω.
Είναι που το συναίσθημα ξεχειλίζει και δεν φυλακίζεται σε λέξεις.
Μοιάζουν μαύρα σημάδια που πληγώνουν το χαρτί και τίποτα άλλο...
Ένα κομμάτι της ψυχής μου, ένα κομμάτι από το μωσαϊκό της, να συμπληρώνει μια εικόνα αδιάφορη για εκείνον που δεν ψάχνει να βρει.
Αυτό που νοιώθω τόσο δικό μου μα δεν το ξέρω. Αυτό που έχω ήδη αφήσει εδώ μα δεν το γνωρίζω. Ξέρω μονάχα πως εδώ δεν είμαι ξένος.
Δεν με βλέπουν σαν ξένο, με κανακεύουν, με προσέχουν,με αγαπουνε-ετσι θελω να πιστευω- θέλουν να με κάνουν να νοιώθω άνετα....
Γυρίζω χωρίς σκοπό και χωρίς προορισμό...
Έφυγα από φίλους...-μεγάλη ιστορία μα μου χρειάζεται ενα σπιτικό, και νοιώθω γεμάτος.
Σταματώ το διάλειμμά μου, κι ανοίγω τα φυλλοκάρδια μου να γεμίσουν με στιγμές δικές μου, στιγμές χαρούμενες, στιγμές που ξέρω πως θα μου χαρίσουν αναμνήσεις όμορφες....
Σχεδόν άχρηστη η φωτ. μηχανή, την έβγαλα σπάνια από την τσάντα..
Ακόμα κι αυτές τις στιγμές τις θέλω μόνο δικές μου.
Περίμενε...έρχομαι ξανά....