Αργά τη νύχτα

Κατασκήνωση προσκόπων μαζί με τον αρχηγό μου, έναν ξερακιανό πρώην ναυτικό, αργά τη νύχτα κάπου στον Αγ.Ανδρέα δίπλα στο κύμα.Όλοι κοιμουνται κι εκείνος...

...άπλωνε το χέρι του και μου ‘λεγε: «Βλέπεις εκείνα τ’ άστρα, είναι η Μεγάλη Άρκτος, πιο κάτω η Μικρή και κείνο εκεί, το πιο λαμπρό απ’ όλα, είναι η Πούλια. Ή το καθαρότερο σε φέγγισμα των αστεριών, ο Αυγερινός.» Ύστερα σιωπούσε και χαζεύαμε μαζί το πλήθος των αστεριών του ουρανού.
Άλλοτε πάλι, παρατηρούσαμε τον ήλιο, πώς ταξιδεύει χειμώνα - καλοκαίρι πάνω στη θάλασσα, που σεργιανά και που βασιλεύει κάθε εποχή.
Κι όταν περνούσαν τα σύννεφα, μου ‘λεγε: «τώρα θα βρέξει» ή «θα μας προσπεράσει αυτή η μπόρα».
Ήξερε να διαβάζει, δε γνωρίζω πώς, τους καιρούς, τον ερχομό μιας θύελλας, μιας μπόρας, ενός δυνατού αέρα, μιας καταιγίδας.
Αργότερα ήρθε κι ο μεγάλος ταξιδευτής, να προσθέσει   πολύ περισσότερα στη λατρεία μου για τη θάλασσα.

Νίκος Καββαδίας, «Γράμματα εν πλω - Ναυτικοί»:
«Μαύρη θάλασσα - α/π “Αντουλζέττα” - κοιτάζω τ’ αστέρια με το γυαλί. Ποτέ μου δεν είδα καθαρότερον ουρανό. Ποτέ μου δεν ένιωσα όσο απόψε τη μαγγανεία των άστρων. Το Άλφα του Μεγάλου Ταύρου, ο θαυμάσιος Αλτεμπαράν εκπέμπει σ’ όλο μου το κορμί το δηλητήριο της γοητείας του. Ο Αλταίρ το Άλφα του Αετού, ο Αλφεράτ το Άλφα της Ανδρομέδας.
Ο Ακενάρ του Ηριδανού, ο Μπελατρίξ, ο Αλφάρ και ο Ρασταμπάν κι άλλες χιλιάδες αμέτρητα φωτεινά στίγματα που οι Άραβες πρώτοι τα εβάφτισαν με τα γοητευτικότερα ονόματα που θα μπορούσε κανένας να φανταστεί. Οι κύκλοι που διαγράφουνε στο στερέωμα ορίζουν τη μοίρα μας, δυναστεύουνε τη ζωή μας, οδηγούνε τα βήματά μας. Οι αστρονόμοι του Μεσαίωνα υπήρξαν μεγάλοι ποιηταί.»

Σβήνω τα φώτα και βγαίνω στο παράθυρό μου.
Απόλυτη σιωπή και πολλά σκοτάδια. Στέκομαι ώρα πολλή κι αγναντεύω τ’ αστέρια που κατέκλυσαν τον χειμερινό ουρανό. Ξεχνώ την απελπισία των καιρών, των ημερών που διανύουμε· ούτως ή άλλως όλα, θαρρώ, είναι ψεύτικα, σιχαμένα και ανάξια λόγου.
Απαξιώ ακόμη και την καθημερινότητα που και αυτή είναι πια χωρίς όνειρα, και «ταξιδεύω» με την ποίηση του Καββαδία που με κάνει ακόμα να μπορώ να ονειρεύομαι.
Ψάχνω στον ουρανό για το Άλφα του Κενταύρου, ενώ ακούω ψιθυριστά δίπλα μου μια φωνή να μου λέει:
«Να φοβάσαι τ’ άστρα του Νοτιά

Μία όμορφη καλημέρα σε όλους