Σταμάτησα να πιω λίγο νερό.
Στήριξα το ποδήλατο στο παγκάκι, αλλά ξέχασα να σβήσω το φως και το έβαλα σε μπελάδες.
Το αγοράκι που πριν στριφογυρνούσε γύρω από τη μαμά του πλησίασε και άρχισε να στριφογυρίζει γύρω από το ποδήλατό μου.
Κρατούσε ένα άδειο πλαστικό μπουκαλάκι.
Ξαφνικά σταμάτησε, έβαλε το μπουκάλι κάτω από την αναμμένη λάμπα και άρχισε να το «γεμίζει» με φως.
Μόλις «γέμισε», έτρεξε στη μαμά του. Εκείνη πήρε το μπουκάλι, ήπιε , χαμογέλασε και το πρόσωπό της φωτίστηκε.
Για φαντάσου, σκέφτηκα.....
Άδειασα το μπουκάλι μου και πήγα να το γεμίσω κι εγώ με φως.
-Στάσου να βοηθήσω, φώναξε το αγόρι, είναι πολύ βαρύ όταν γεμίσει!
-Έχω περισσότερη δύναμη από σένα, είπα.
-Ναι αλλά εγώ έχω περισσότερη φαντασία από σένα, μου απάντησε.
